Nazwa kraju: Konfucjańska Gubernia Zanzibaru i Xifang

Stolica: Zanzibar (przy Dar es-Salaam)

Ustrój: Teokratyczna biurokracja

Model gospodarczy: Moralny interwencjonizm

Chińskie inwestycje we wschodnią Afrykę pod koniec XXI wieku odniosły pozytywny skutek dla tamtejszej ekonomii. Sprawnie funkcjonujące drużyny inżynierskie przed wybuchem epidemii koronawirusa rozwinęły wpływy Chińskiej Republiki Ludowej w Zanzibarze, dzięki czemu stał się bardzo rozwiniętym ośrodkiem ekonomicznym i politycznym. Po rozwoju ognisk choroby i gigantycznym kryzysie, społeczeństwo Tanzanii mocno się zamknęło, a autonomiczny Zanzibar kompletnie odciął od lądu w celu uratowania tego co tylko się jeszcze da przed chorobą. Kiedy wszyscy naokoło wymierali, Zanzibarczycy skupiali się na lokalnej ekonomii i korzystali z usług chińskiej kasty, która - bardzo liczna i zdolna - okazała się stanowić teraz właściwie całość górnych kast społecznych. Utracony kontakt z Chinami zastąpiło inżynierom wykorzystanie swojego doskonałego obrazu. Wykształceni stworzyli podstawy nowego Mandatu Niebios i tłumaczyli powodzenie Zanzibaru w oderwaniu się od kryzysu w taki sposób, że wyjątkowo udane zarządzanie i funkcjonowanie w zgodzie z utkwionymi w kulturze chińskiej zasadami konfucjanizmu były miłe niebu. Tak oto ostatecznie odcięto się od komunizmu i nie dość że industrializowano Zanzibar, to jeszcze skutecznie i ze wsparciem lokalnej czarnoskórej populacji dążono do jego mandarynizacji. Populacja czarnoskóra z niewielkim procentem białych mieszkańców i kilkunastoma procentami chińczyków zmieszały się, ale wciąż pozostały w społeczności czyste kasty rasy żółtej która jest we właściwie wyłącznym dyktacie polityki państwa.

Państwem władają od czasu reform Gubernatorzy, z których każdy dzierży jakiś mandat zaufania w jednej z dzielnic Zanzibaru. Odcinają się od dalekich Chin i głoszą wolę odrestaurowania państwa chińskiego na zachodzie i włączenia jeszcze większej części populacji w zakres wysokiej chińskiej kultury, najlepiej poprzez włączenie pokojowe.