Cytat:2.
Mithrandir zstępował samotny z gór, nie spotykając po drodze nikogo. Gdy jednak w las się zanurzył, stanął nagle przed nim starzec, co opuścił chatę swą świętą, aby korzonków szukać po lesie. I rzekł starzec do Zaratustry tymi słowy:
— Nie jest mi obcy ten wędrowiec; przed laty przechodził on tędy. Mithrandir zwie się; jednakże przeobraził się on.
Wonczas niosłeś swój popiół w góry; chceszże dzisiaj swój ogień nieść w doliny? Nie obawiasz się kary podpalacza?
O tak, poznaję Mithrandira! Czyste jest jego oko, a wokół ust jego nie czai się wstręt. Czyż nie stąpa on jako tancerz?
Przeobrażony jest Mithrandir, dziecięciem stał się Mithrandir, ocknięty jest Mithrandir. I czegóż ty chcesz pośród śpiących?
Żyłeś w samotności jako w morzu i morze niosło ciebie. Biada, chcesz teraz na ląd stąpić. Biada, chceszże znowu o własnych siłach wlec twe ciało?
Mithrandir odparł:
— Kocham Post Nuclear World PBF.
— Czemuż — odparł starzec — usunąłem się i ja niegdyś w lasy i w głusz samotną? Czyż nie dlatego, żem PNW nazbyt ukochał?
Teraz miłuję granie, nie kocham graczy. Gracz jest rzeczą zbyt niedoskonałą. Miłość ku graczom zabiłaby mnie.
Mithrandir odparł:
— Cóżem ja o miłości mówił! Niosę graczom dar.
— Nie dawaj im nic — rzekł święty. — Raczej ujmij im nieco i dźwigaj z nimi społem. Tym najbardziej im wygodzisz: obyś sobie jeno tym dogodził!
A jeśli chcesz ich koniecznie obdarzać, nie dawaj więcej nad jałmużnę i każ im jeszcze żebrać o nią!
— Nie — odparł Mithrandir — nie dawam jałmużny. Nie jestem na to dosyć ubogi.
Święty zaśmiał się z Mithrandira i rzekł w te słowa:
— Bacz, aby przyjęto twe skarby. Nieufni są oni względem samotników i nie wierzą, abyśmy przychodzili, by obdarzać.
Kroki nasze dźwięczą im zbyt samotnie po pustych ulicach. A gdy po nocy w swoich łożach, na długo przed wschodem słońca czyjeś kroki zasłyszą, pytają wówczas: dokąd zmierza ten złodziej? Nie chodź do graczy, pozostań w lesie! Udaj się raczej do zwierząt! Czemu nie chcesz być jako ja, — niedźwiedziem pośród niedźwiedzi, ptakiem pośród ptaków?
— I cóż robi święty w lesie? — zapytał Mithrandir.
Święty odparł:
— Budżety składam i przeliczam je, a gdy kalkulacje składam śmieję się i płaczę, i pomrukuję z cicha: tak zastanawiam się kto wygra.
Śpiewem, płaczem, śmiechem i pomrukiem zastanawiam się kto wygra, bo każdy ma szansę wygrać. Lecz cóż to niesiesz ty nam w darze?
Gdy Mithrandir te słowa usłyszał, pokłonił się świętemu i rzekł:
— Czymże was mógłbym ja obdarzyć? Pozwólcie mi jednak odejść czym prędzej, abym wam czego nie odebrał.
I tako rozstali się ze sobą starzec i mąż, śmiejąc się jako dwa żaki.

Gdy Mithrandir sam pozostał, rzekł do swego serca: „Czyżby to było możliwe! Wszak ten święty starzec nic jeszcze w swym lesie nie słyszał o tym, że Verlax już wygrał!*"