2021-10-17, 23:43
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 2021-10-18, 15:58 przez Wierzymierz.)
Ziemia Mlekiem i Miodem Płynąca, nazywana wszędzie poza oficjalnymi komunikatami Państwem Nandanitów jest realizacją marzenia rabina Jov Kantorovitscha, wybitnego znawcy Tory. 15 lat przed odkryciem Nandanu ogłosił on teorię, w myśl której Mojżesz wyprowadził Żydów z Egiptu w kosmos. Rozstąpienie się Morza Czerwonego miało być spowodowane przez start statku kosmicznego, a kolejne wydarzenia (tułaczka przez 40 lat, manna z nieba i źródło w skale, przymierze z Jahwe, kult złotego cielca) mają być odwzorowaniami przebiegu lotu. Trwał on 40 lat, z kranu w ścianie statku lała się woda, a w suficie jednego z pomieszczeń znaleziono skrytkę z jedzeniem. Po odcyfrowaniu jak wejść na górny poziom, gdzie znajdowała się sterownia lecącego na autopilocie statku, Mojżesz otrzymał od Jahwe nagranie głosu (tu są różne teorie, może jakiegoś członka innej, będącej bliżej Boga rasy, może któregoś z aniołów), w którym to nagraniu Jahwe przekazał mu 10 przykazań. Wreszcie kiedy Mojżesz był zajęty rozszyfrowywaniem, jak dostać się do sterowni, zaniedbał władzę tak realną jak i duchową, w związku z czym Izraelici zwrócili się w stronę prymitywnego AI, mającego pomagać im w obsłudze statku. Po dotarciu na Nandan (czy też, w wersji sprzed odkrycia Nandanu, jakąś nieznaną planetę) Izraelici mieli wysłać do Palestyny maleńką kapsułę. W Palestynie przebywała część ich plemienia, która nie weszła na statek i faktycznie przekroczyła Morze Czerwone przy jego starcie, uciekając w ten sposób przed wojskami faraona. Kapsuła, znana w naszych czasach jako Arka Przymierza, zawierała 10 przykazań oraz pełną historię podróży Izraelitów na Nandan, zachowaną do dziś w wersji zmienionej tak, by byli ją w stanie pojąć uwcześni ludzie.
Początkowo wokół Kantorovitscha powstała jedynie niewielka sekta, jednak po odkryciu Nandanu uwierzyło mu bardzo wielu ludzi, a co najważniejsze wielu prominentnych polityków i biznesmenów. Kantorovitsch zagroził władzy generalnym bojkotem państwa, zabójczym wobec jego wpływów i nieustającego zagrożenia zewnętrznego. W związku z tym Izrael zgodził się założyć kolonię na Nandanie i przekazać ją sekcie, która w tym czasie urosła już do rozmiarów wyznania w ramach judaizmu, nazywanego nandanizmem.
Od momentu jej utworzenia kolonii przewodził sam Kantorovitsch. Jednak w 2194 przeprowadzono ekspedycję na Dakshin, na której czele stanął. Kiedy pierwszy raz zobaczył wybrzeża południowego kontynentu zmarł na miejscu z niewyjaśnionych przyczyn, tak jak Mojżesz po ujrzeniu Ziemi Obiecanej. Wraz ze śmiercią Kantorovitscha znacznie spadł autorytet rządu oraz ogólny zapał kolonistów, przez co kraj stał się bardziej zależny od ziemskiej pomocy. Jednocześnie bez przywódcy Nandanici utracili swoje wpływy w Izraelu. Ziemski rząd wykorzystał tę sytuację, wymuszając na Nandanitach podpisanie Porozumienia z Tel-Avivu, pod groźbą całkowitej utraty wsparcia z Ziemi. Porozumienie ustala formalny status Ziemi Mlekiem i Miodem Płynącej jako kolonii Izraela, a nie jak to było wcześniej samodzielnego państwa. Co za tym idzie, Nandanici są zobowiązani stosować się do wytycznych zawartych w wydawanych przez metropolię dyrektywach. Na otarcie łez zachowali jednak dużą autonomię w kwestiach ustroju i polityki wewnętrznej.
Ziemia Mlekiem i Miodem Płynąca jest państwem religijnej demokracji, opartej na zasadach gospodarki wspólnotowej i żydowskiego ekscepcjonalizmu.
Przede wszystkim, jest to bardziej demokracja niż demokracja. Obywatele wybierają każdą władzę, od władz państwowych, przez samorządy regionów, aż do zarządów wspólnot produkcyjnych oraz rad wspólnot mieszkalnych. Element religijny oznacza, że na każde wysokie stanowisko (poziom władzy państwowej) może zostać wybrana jedynie osoba będąca rabinem.
Ciałem najważniejszym w Państwie Nandanitów, pełniącym władzę ustawodawczą i kontrolującym władzę wykonawczą jest jednoizbowy parlament, Kneset. Miejsc w Knesecie jest 60. Wybory odbywają się co 2 lata, przy czym aby zachować przynajmniej częściową ciągłość władzy, w każdych wyborach wybiera się połowę parlamentarzystów (partie zachowują połowę poprzednio posiadanych mandatów zaokrąglając w dół, więc w praktyce w każdych wyborach wybiera się trzydziestu kilku parlamentarzystów). Kneset zwykłą większością wybiera na pięcioletnią kadencję prezydenta. Prezydent pełni przede wszystkim rolę arbitra w politycznych sporach, autorytetu moralnego, osoby jednoczącej naród oraz przedstawiciela państwa w oficjalnych kontaktach dyplomatycznych. Może w każdej chwili zostać odwołany przez Kneset większością 2/3 głosów w konstruktywnym wotum nieufności (czyli musi się znaleźć 45 parlamentarzystów, którzy zgodzą się nie tylko co do odwołania obecnego prezydenta, ale także co do osoby jego następcy, co w praktyce jest niemal niemożliwe). Władzę wykonawczą piastuje premier, wyłaniany przez partię bądź koalicję rządzącą, która może go też w każdej chwili odwołać. Od podpisania Porozumienia z Tel-Avivu władze Izraela mają prawo za niestosowania się do dyrektyw państwowych rozwiązać Kneset, automatycznie odwołując także premiera i wywołując nowe wybory, w których wybiera się wyjątkowo całość składu nowego Knesetu (nie mogą odwołać prezydenta).
System wspólnotowy rozwinął się z kibuców, w których skupili się pierwsi koloniści. Z czasem, w miarę rozrostu kolonii, kiedy życie wszystkich w małych, samowystarczalnych wspólnotach przestało być możliwe, wspólnotowość rozszerzono no wiele sfer życia- przede wszystkim wszyscy żyją we wspólnotach mieszkaniowych i we wspólnotowy sposób zarządzają zakładami pracy. Warto zaznaczyć, że nadal istnieją liczne kibuce, a kibucnicy cieszą się wysokim statusem społecznym, co przyciąga do tych wspólnot zwłaszcza nowoprzybyłych z Ziemi biednych imigrantów. We wspólnotach ludzie oprócz wspólnego decydowania o sprawach wspólnot nawiązują zwykle bardzo silne więzi towarzyskie (wspólne posiłki, modlitwa itd.), jest w nich bardzo silnie obecna religia.
Żydowski ekscepcjonalizm nie jest formalnie wpisany w ustrój państwa. Jest natomiast obecny w życiu społeczeństwa, które przekonane jest o swojej wyjątkowości. Cudzoziemcowi, który przyjechał tu na wczasy bardzo chętnie wszystko pokażą, pochwalą się swoją wysoką kulturą i cywilizacją, ale już zamieszkać w Państwie Nandanitów na stałe nieżydowi jest bardzo ciężko i prawdopodobnie skazuje się na życie poza społeczeństwem, mimo że oficjalnie nie będą w żaden sposób dyskryminowani przez prawo (oprócz wymogu zostania rabinem żeby być wybranym do Knesetu).
Lista wybieralnych w wyborach urzędów:
-poseł Knesetu,
-radny rady regionu,
-radny rady gminy (jedna gmina=jedna większa bądź kilka mniejszych miejscowości),
-radny rady wspólnoty mieszkaniowej,
-członek zarządu wspólnoty produkcyjnej (zwykle jedna wspólnota=jeden zakład pracy),
-radny rady Kibucu,
-kapral oddziału,
-sędzia sądu wspólnotowego (sądownictwo jest czterostopniowe- sądy wspólnotowe, w pewnym sensie "koleżeńskie", istnieją w każdej wspólnocie, sądy gminne, sądy regionalne, Sąd Najwyższy),
-sędzia sądu gminnego (do regionalnego i Najwyższego trzeba już być awansowanym przez zwierzchników)
Początkowo wokół Kantorovitscha powstała jedynie niewielka sekta, jednak po odkryciu Nandanu uwierzyło mu bardzo wielu ludzi, a co najważniejsze wielu prominentnych polityków i biznesmenów. Kantorovitsch zagroził władzy generalnym bojkotem państwa, zabójczym wobec jego wpływów i nieustającego zagrożenia zewnętrznego. W związku z tym Izrael zgodził się założyć kolonię na Nandanie i przekazać ją sekcie, która w tym czasie urosła już do rozmiarów wyznania w ramach judaizmu, nazywanego nandanizmem.
Od momentu jej utworzenia kolonii przewodził sam Kantorovitsch. Jednak w 2194 przeprowadzono ekspedycję na Dakshin, na której czele stanął. Kiedy pierwszy raz zobaczył wybrzeża południowego kontynentu zmarł na miejscu z niewyjaśnionych przyczyn, tak jak Mojżesz po ujrzeniu Ziemi Obiecanej. Wraz ze śmiercią Kantorovitscha znacznie spadł autorytet rządu oraz ogólny zapał kolonistów, przez co kraj stał się bardziej zależny od ziemskiej pomocy. Jednocześnie bez przywódcy Nandanici utracili swoje wpływy w Izraelu. Ziemski rząd wykorzystał tę sytuację, wymuszając na Nandanitach podpisanie Porozumienia z Tel-Avivu, pod groźbą całkowitej utraty wsparcia z Ziemi. Porozumienie ustala formalny status Ziemi Mlekiem i Miodem Płynącej jako kolonii Izraela, a nie jak to było wcześniej samodzielnego państwa. Co za tym idzie, Nandanici są zobowiązani stosować się do wytycznych zawartych w wydawanych przez metropolię dyrektywach. Na otarcie łez zachowali jednak dużą autonomię w kwestiach ustroju i polityki wewnętrznej.
Ziemia Mlekiem i Miodem Płynąca jest państwem religijnej demokracji, opartej na zasadach gospodarki wspólnotowej i żydowskiego ekscepcjonalizmu.
Przede wszystkim, jest to bardziej demokracja niż demokracja. Obywatele wybierają każdą władzę, od władz państwowych, przez samorządy regionów, aż do zarządów wspólnot produkcyjnych oraz rad wspólnot mieszkalnych. Element religijny oznacza, że na każde wysokie stanowisko (poziom władzy państwowej) może zostać wybrana jedynie osoba będąca rabinem.
Ciałem najważniejszym w Państwie Nandanitów, pełniącym władzę ustawodawczą i kontrolującym władzę wykonawczą jest jednoizbowy parlament, Kneset. Miejsc w Knesecie jest 60. Wybory odbywają się co 2 lata, przy czym aby zachować przynajmniej częściową ciągłość władzy, w każdych wyborach wybiera się połowę parlamentarzystów (partie zachowują połowę poprzednio posiadanych mandatów zaokrąglając w dół, więc w praktyce w każdych wyborach wybiera się trzydziestu kilku parlamentarzystów). Kneset zwykłą większością wybiera na pięcioletnią kadencję prezydenta. Prezydent pełni przede wszystkim rolę arbitra w politycznych sporach, autorytetu moralnego, osoby jednoczącej naród oraz przedstawiciela państwa w oficjalnych kontaktach dyplomatycznych. Może w każdej chwili zostać odwołany przez Kneset większością 2/3 głosów w konstruktywnym wotum nieufności (czyli musi się znaleźć 45 parlamentarzystów, którzy zgodzą się nie tylko co do odwołania obecnego prezydenta, ale także co do osoby jego następcy, co w praktyce jest niemal niemożliwe). Władzę wykonawczą piastuje premier, wyłaniany przez partię bądź koalicję rządzącą, która może go też w każdej chwili odwołać. Od podpisania Porozumienia z Tel-Avivu władze Izraela mają prawo za niestosowania się do dyrektyw państwowych rozwiązać Kneset, automatycznie odwołując także premiera i wywołując nowe wybory, w których wybiera się wyjątkowo całość składu nowego Knesetu (nie mogą odwołać prezydenta).
System wspólnotowy rozwinął się z kibuców, w których skupili się pierwsi koloniści. Z czasem, w miarę rozrostu kolonii, kiedy życie wszystkich w małych, samowystarczalnych wspólnotach przestało być możliwe, wspólnotowość rozszerzono no wiele sfer życia- przede wszystkim wszyscy żyją we wspólnotach mieszkaniowych i we wspólnotowy sposób zarządzają zakładami pracy. Warto zaznaczyć, że nadal istnieją liczne kibuce, a kibucnicy cieszą się wysokim statusem społecznym, co przyciąga do tych wspólnot zwłaszcza nowoprzybyłych z Ziemi biednych imigrantów. We wspólnotach ludzie oprócz wspólnego decydowania o sprawach wspólnot nawiązują zwykle bardzo silne więzi towarzyskie (wspólne posiłki, modlitwa itd.), jest w nich bardzo silnie obecna religia.
Żydowski ekscepcjonalizm nie jest formalnie wpisany w ustrój państwa. Jest natomiast obecny w życiu społeczeństwa, które przekonane jest o swojej wyjątkowości. Cudzoziemcowi, który przyjechał tu na wczasy bardzo chętnie wszystko pokażą, pochwalą się swoją wysoką kulturą i cywilizacją, ale już zamieszkać w Państwie Nandanitów na stałe nieżydowi jest bardzo ciężko i prawdopodobnie skazuje się na życie poza społeczeństwem, mimo że oficjalnie nie będą w żaden sposób dyskryminowani przez prawo (oprócz wymogu zostania rabinem żeby być wybranym do Knesetu).
Lista wybieralnych w wyborach urzędów:
-poseł Knesetu,
-radny rady regionu,
-radny rady gminy (jedna gmina=jedna większa bądź kilka mniejszych miejscowości),
-radny rady wspólnoty mieszkaniowej,
-członek zarządu wspólnoty produkcyjnej (zwykle jedna wspólnota=jeden zakład pracy),
-radny rady Kibucu,
-kapral oddziału,
-sędzia sądu wspólnotowego (sądownictwo jest czterostopniowe- sądy wspólnotowe, w pewnym sensie "koleżeńskie", istnieją w każdej wspólnocie, sądy gminne, sądy regionalne, Sąd Najwyższy),
-sędzia sądu gminnego (do regionalnego i Najwyższego trzeba już być awansowanym przez zwierzchników)