Cytat:

Na terenie jednej z “twierdz” miejscowego wodza, dostrzeżono z powietrza stosy ciał i wielkie kałuże krwi, widoczne nawet z powietrza. Zniszczone mury, martwe konie i ich jeźdźcy na drogach dookoła. Ogólnie: ślady rzezi. To jedyne miejsce gdzie zobaczyliśmy z powietrza tak wyraźne ślady - nie wiemy czy to dlatego bo w innych miejscach posprzątano, bo ludzie nie zginęli na widoku, czy faktycznie to jedyne miejsce z dużą ilością trupów w okolicy…

Młody Ahmed - odkrywca planów 'Rydwanu z Mugla'

Społeczeństwo Porty w swojej masie pozostaje jednak nadal dość konserwatywne, a koncepcja Dżihadu dalej jest żywa w sercach Muzułmanów. Nie sposób im się dziwić, wszak wiele krwi giaurów musi spłynąć, zanim Wielka Porta zajmie należne jej miejsce w panteonie europejskich mocarstw. Rozwój naszej gospodarki jest zadowalający, gdyż na zachodzie jeśli chodzi o wartość prowincji wyprzedzają nas tylko Liga Fenniańska oraz Animistyczna Republika Ludowa, ale nie możemy popadać w samozadowolenie, gdyż na przykład Federacja Antyfaszystowska już depcze nam po piętach. W tym roku w Ankarze zebrał się tłum, który postanowił przypomnieć Sułtanowi o konieczności zbrojnego ugruntowania pozycji Porty w świecie. Do demonstrantów zwrócił się nasz duchowy przywódca, czyli Kalif Mufti Mustafa zwany "Skorpionem" i zagrzał zgromadzonych do wytężonych wysiłków w walce z giaurami.  

Demonstrant z Ankary, przed i po przemowie Kalifa "Skorpiona"

Na świcie natomiast wybuchły pierwsze konflikty zbrojne między niewiernymi. Poza rajdami rozmaitych rzezimieszków na Izydariańską Republikę Egiptu czy Królestwo Samarytan, na północy wybuchły dwie poważne wojny, które zapewne eskalują w tym roku. Agresorzy w obu tych konfliktach, czyli Stejo Tuul oraz Qin, zostali dostrzeżeni przez swoich sąsiadów dotychczas zachowujących neutralność. Każdy z nich otrzymał swoje ultimatum, wystosowane kolejno przez Ligę Fenniańską oraz Królestwo Rohirrimów. Ofiary tych wojen: UPKE i tak zwany "chory człowiek Europy", czyli Kniaźstwo Wenedów przetrwały wprawdzie pierwszy rok agresji, ale ich losy mogą potoczyć się bardzo różnie. Dziwaczny kraj negrów na północy rozpadł się na kilka mniejszych, w tym jeden zdradziecki, który przeszedł na stronę agresora. Wenedzi stawiają twardy opór, mimo utraty 'Samotnej Góry' wraz z miejscowym silosem rakietowym i magazynem zaopatrzenia, jednak wisi nad nimi miecz, a właściwie szabla króla Rzeczwspólnej. Jak na dalsze losy tej wojny wpłynie ultimatum Rohanu? Przekonamy się niebawem...

Cytat:-Czy chciałby pan odpowiedzieć na jedno pytanie dla Osmanlı Gazete?

-Nie, nie mam czasu, a poza tym w Rzeczwspólnej jest taki burdel, że nic nie wniosę.

-Ale to jest tylko jedno pytanie: czy słyszał pan o tym, że rząd Konfederacji zamierza przeznaczać 1% swoich dochodów na kościół katolicki?

-Proszę pana, tak jak kantują kościół, proszę pana, to nikogo i gówno im wyjdzie dlaczego...

-Ale to obywatelom pobierają...

-Gówno im wyjdzie, dlaczego proszę pana? Bo podczas najazdu orków ma pan dwa wyjścia proszę pana: albo anime albo Bóg. Rozumie pan: albo anime albo Bóg. No i proszę pana teraz idą więcej do anime to mamy pełne szpitale psychiatryczne, a katolik pieprzy trzy po trzy i jakoś cudem żyje.

-Ale czy pan słyszał, o tym że...

-Panie, ręka mnie świerzbi żeby panu przypierdolić, ni ma żadnej gadki. Religia katolicka w Rzeczwspólnej jest nie dodatkiem, nie pieprzem do gówna, a jest fundamentem. Co pan wie? W ARL kurwa codziennie milion Niemców chodzi dupczyć polskie Polki i my do tego kurestwa należymy. MILION Niemców dupczy Polki proszę pana! Niech pan to napisze, ale pan tego nie napisze bo pan jest inteligentny i pan opierdalać się chce! Orpierdaalać!

WIEŚCI Z KRAJU I ZE ŚWIATA

W pierwszych dniach nowego roku Heroldowie Sułtana Abdula obwieścili obywatelom Porty wprowadzenie w życie dekretu uznającego Morze Marmara za integralną część naszego państwa. Oznacza to początek walki o Dominium Pontus Euxinus: zadaniem dziejowym narodu i przeznaczeniem Turków jest panowanie nad Morzem Czarnym. Pierwszym krokiem do tego celu było uzyskanie pełnej kontroli nad cieśninami czarnomorskimi, jednak kontrola handlu na tych wodach jest dość ograniczona: floty cywilne państw nie znajdujących się z nami w stanie wojny nadal mogą swobodnie żeglować przez Morze Marmara. Zrealizowało się za to marzenie Padyszacha, który zawsze twierdził, iż "prędzej wpuści giaura do swojego Haremu, niż pozwoli obcym okrętom wojennym pływać po Morzu Marmara". Bezpieczeństwa naszych cieśnin bronią potężne twierdze, a w jednej z nich, czyli Eceabat powstał właśnie ośrodek szkoleniowy "Nowego Wojska".

Ottomańskie "Mare Nostrum"

"Taka będzie Porta, jakie jej młodzieży chowanie" - te słowa wypowiedział pierwszy Komendant powołanej w tym roku formacji Yeni Ceri, obejmując nowe stanowisko. Ten dzielny wojownik, urodzony w Rumelii (jak Turcy zwą europejską część Porty) jako Ahmed Nasuh, od najmłodszych lat przejawiał talent wojskowy, więc bez problemu dostał się do Medresu IV stopnia w Ankarze, gdzie poznał Abdula Osmana - przyszłego Padyszacha. Młodzi mężczyźni szybko się zaprzyjaźnili i często grali w Matraka: grę symulującą prawdziwą walkę, gdzie zamiast prawdziwych mieczy i tarczy używano pałek z drewna okrytych skórą. Świadkiem jednej z takich walk był ówczesny Sułtan Selim, który zmuszony był patrzeć jak jego syn i następca tronu musiał uznać wyższość swego przyjaciela. Podobno już wtedy Padyszach zrozumiał, że Sehzade nigdy nie będzie wielkim wojownikiem, ale to nie przeszkadzało, by został mądrym i sprawiedliwym władcą. Sułtan Selim był pod wrażaniem zdolności bojowych młodego Nasuha i nadał mu nowe imię, którym posługuje się od dziś: Matrakcy. Jego kariera przyśpieszyła, gdy jego przyjaciel Abdul zasiadł na tronie: Nasuh zyskał tytuł Paszy i przejął dowództwo nad I. Ordu, która brała udział w Wojnie Rohirrimskiej. Teraz Matrakcy oprócz dowodzenia garnizonem twierdzy Eceabat ma zająć się szkoleniem młodzieży do służby w "Nowym Wojsku" Ottomańskim.

Matrakcy Nasuh Pasza - Komendant formacji Yeni Ceri

W ostatnich latach Europę ogarnęła fascynacja transportem kolejowym. Eksperymenty z pociągami prowadzone były (z różnym powodzeniem) na przykład w Lidze Fenniańskiej, która niedawno stała się Królestwem. Mimo odległości między naszymi państwami i faktem, iż Fennia udzieliła azylu naszym wrogom z dawnego Królestwa Rohirrimów, Sułtan Abdul z satysfakcją przyjął wieści o nowym monarsze europejskim, znanym jako Fyrr Mann-Uel Pierwszy. Kolejnym państwem inwestującym w połączenia kolejowe jest Federacja Antyfaszystowska, gdzie zakończona została budowa kolei, którą finansował niejaki Felsenkerl oraz Wruce Bayne z Kartaginy, przy wsparciu Funduszu Emerytalnego Najemników zasilanego głównie przez żołd Chłopaków Jungera, więc można powiedzieć, że i Porta dorzuciła swoje trzy Liry do tego przedsięwzięcia. Z naszej perspektywy najważniejszym inwestorem kolejowym jest jednak Królestwo Qin i to z nimi planujemy budowę wielkiego traktu gospodarczego z Sai do Ankary. Wysoka Porta jako państwo nowoczesne nie mogła zostać w tyle za europejskimi innowacjami i śmiało wkroczyła w erę rozwoju kolei! 

Tory kolejowe - coraz częstszy widok na ziemiach ottomańskich

Wspomniane wcześniej Federacja Antyfaszystowska oraz Królestwo Qin rozpoczęły w zeszłym roku działania wojenne przeciwko Cesarstwu Zurychańskiemu. Szczególnie pamiętnym wydarzeniem tego roku wojny jest osławiona szarża niemieckiej kawalerii na okopane pozycje Sborzan pod St. Gallen. Z jednej strony był to przykład bezpretensjonalnej odwagi giaurów, ale z drugiej dowód głupoty. "Szarżować to trzeba umić" - miał powiedzieć Sehzade Mehmet po otrzymaniu wieści z pola bitwy. Nikogo w Porcie nie zdziwiły wieści, że jedyne znaczące postępy w tym roku Wojny Zurychańskiej poczynili wojownicy Qin - Azjaci po raz kolejny pokazali swoją wyższość nad Europejczykami. Ciekawym wątkiem konfliktu sborzańskiego był także tak zwany "Traktat Dwóch Cesarzy". Trudno krytykować Františka Josefa I Šrúdera za to, że w obliczu wojny z dwoma innymi wrogami, postanowił oddać Grenoble trzeciemu sąsiadowi, jednak swoją postawą SZE udowodniło, że jest "Sępem Europy". Porównanie to jest tym bardziej właściwe, gdyż władze SZE ujawniły także swój ptasi móżdżek nie potrafiąc we właściwym czasie nawet anektować ziem, które przysługiwały im zgodnie z literą traktatu zawartego ze Sborem. Karl Marx-Zandberg nie został uznany za prawowitego monarchę przez Dywan Wysokiej Porty, a jego poddani zasługują na prawdziwego Władcę, którego zamierzamy im zapewnić!

Szarża Schenkera na pozycje Sborzan pod St. Gallen

Sandżakbey Adalii zyskuje coraz większą popularność

Mniej przyjemne doniesienia spływają do Seraju ze wschodu. W 10005 roku granice Porty w sandżaku Kars zostały przekroczone przez uchodźców z Kaukazu, uciekających przed dziką agresją tak zwanych "małpoludów". Sztab Generalny Armii Ottomańskiej podjął się w zeszłym roku organizacji wyprawy na Kaukaz, by oswobodzić tamtejsze pleniona spod brutalnej okupacji małpiszonów. Operacja zakończyła się tylko częściowym sukcesem - udało nam się uratować część ludności cywilnej przed śmiercią z łap potworów, jednak zostaliśmy ostatecznie zmuszeni do odwrotu za fortyfikacje Linii Abdula. Ciekawym wątkiem całej eskapady było, oprócz zaobserwowania na froncie niezidentyfikowanych obiektów latających, pojawienie się wśród małpoludów także przedstawili rasy orczej. Nie jesteśmy na razie w stanie zweryfikować jakie to plemię, jednak nasi orkolodzy z pewnością wkrótce postarają się to ustalić. Wiemy natomiast, że pośród małpiszonów występowali też półorkowie, co jasno wskazuje, że walki w Rzeczwspólnej czy na Gotlandii nie są jedyną areną starcia z orczym zagrożeniem dla ludzkości. Pewnym pocieszeniem po nie do końca udanej wyprawie na Kaukaz jest fakt, iż nasza operacja zmniejszyła nacisk małpoludów na Królestwo Jawanów. Neobaktryjczycy także musieli zmagać się z dronami, co pokazało światu poziom technologiczny prymitywnych z pozoru małpiszonów. 

Ottomańscy strzelcy górscy podczas wyprawy na wschód

WIEŚCI Z KRAJU I ZE ŚWIATA

Allah nie był zbyt łaskawy dla Porty Ottomańskiej w 10007 roku. Najpierw wybuchł kryzys bankowy, poważny cios w finanse państwa wymierzony przez oszusta i głupca Gustavusa Kramarza. Śledztwo prowadzone przez błyskotliwego detektywa Henrykusa Qinto szybko ujawniło przekręt, jednak zaufanie obywateli Porty do systemu bankowego zostało podważone. Chwilę później uchodźcy z Kaukazu wzgardzili tureckim chlebem i udali się na dalszą tułaczkę po Europie, mając za nic krew żołnierzy Armii Ottomańskiej, przelaną podczas misji ratunkowej. Następnie nasz kraj zaczęły zalewać animistyczne plugawe komiksy, których tajemnej mocy nie można opisywać inaczej niż magią! Jakby tego wszystkiego było mało, ówczesny Wileki Wezyr Ibrahim Pasza pomylił odwagę z odważnikiem i postanowił rzucić wyzwanie samemu Sułtanowi! Marsz na Ankarę został szybko poskromiony przez dzielnych szturmowców 'Birlikleri', jednak zdławienie oporu zwolenników takich szaleńców jak Rizi Pasza czy Badet Pasza trwało aż do końca roku. Ostatni punkt oporu buntowników w wielkiej twierdzy Canakkale, gdzie zabunkrowali się niezbyt rozgarnięci poplecznicy Malkocoglu Bali Beya, został opanowany dzięki interwencji samego Księcia Mehmeta, który po raz kolejny udowodnił, że nie ma na świecie człowieka lepiej szturmującego fortyfikacje! 

 

Wierny Sułtanowi żołnierz wrócił do Canakkale!

Bali Bey okazał się zdrajcą, jednak jako regularny oficer Armii Ottomańskiej miał prawo do uczciwego procesu. Co innego zwykli głupcy pokroju Badeta czy Riziego Paszów. Ten pierwszy został rozerwany końmi, a świadkowie twierdzili, że przed śmiercią majaczył o jego PLANACH przekształcenia Porty w "Unię Prowincji Niezależnych", albo uczynienia z okupowanego przez niego sandżaku Usak, tak zwanego "Bastionu Aurycznego", czymkolwiek miałby on być. Drugi gagatek, czyli Rizi Pasza, został w kajdanach poprowadzony przed oblicze Sułtana, gdzie otrzymał wybór: ukorzyć się i dożyć swoich dni w Szpitalu Psychiatrycznym "Horoşcu", lub zginąć. Jak na wariata przystało wybrał źle. Nie potrafi znieść zniewagi splunięcia w twarz przez Padyszacha, a nawet odpowiedział mu tym samym! Sułtan Abdul, mimo swego gołębiego serca, nie mógł puścić płazem takiej zbrodni i ściął głupi łeb Riziego swym zdobionym diamentami jataganem na oczach członków Dywanu Porty. Nikczemna głowa zdrajcy została wystawiona na widok publiczny i zdobi mury Seraju Sułtana, ku przestrodze innym szaleńcom, którzy odważą się chociażby pomyśleć o znieważeniu naszego Władcy!

Rizi Pasza delektuje się widokiem czystego nieba (bez sterowców)

Paszowie Rizi i Badet to nie jedyni obłąkańcy w Porcie Ottomańskiej. Wspomniane wcześniej giaurowskie gazetki, których nielegalna dystrybucja rozkwitła w zeszłym roku, także oddziaływały na obywateli naszego państwa o słabych umysłach. Wielki Kadi Ebusuud Efendi postanowił zareagować natychmiast i zdusić to zgorszenie w zarodku. Wydana przez niego Fatwa o "niemieckich bajkach", pozwoliła szybko ograniczyć kolportowanie animistycznych komiksów pod groźbą publicznej kary falaki. Wszelkie zarekwirowane plugastwa przedstawiające wizerunek tak zwanego "Wolensa" zostały rytualnie spalone, co wyraźnie rozdrażniło giaurów z Animistycznej Republiki Ludowej.

Wściekły tłum masakruje animistyczne brednie

Reakcja władz w Berlinie na nasze poczynania była histeryczna. Embargo wprowadzone przez giaurów pogłębiło nasze problemy ekonomiczne rozpoczęte kryzysem bankowym, a zagrożenie murzyńskimi ubermenschen, którzy właśnie zjedli Kartaginę, dolało oliwy do ognia. Na szczęście stanowisko Wielkiego Wezyra objął właśnie Emir Omar Surazyd, który podjął się trudnego zadania ustabilizowania finansów państwa. Jego umiłowanie do dbania o socjalny dobrobyt wszystkich obywateli Porty, przejawia się między innymi finansowaniem działania szpitala psychiatrycznego "Horoşcu", gdzie osadzonych zostało wielu animistów oraz ludzi zainfekowanych dziwną i nieznaną nam jeszcze chorobą psychiczną...