Cytat:Paryż, nawet po tysiącleciach od katastrofy która niemalże zakończyła istnienie rodzaju ludzkiego, pozostaje piękny - a może nawet piękniejszy niż dawniej, bo pełen żywotnej, dzikiej energii którą aż emanuje lud Złotej Kropli i jego szlachetny monarcha, król Chlodwig, pierwszy tego imienia, pogromca Kenyan, naczelny marszał herokultu francuskiego i wielki przyjaciel Stejo Tuul. Jego wielkość widać w stolicy jego nowonarodzonego kraju gołym okiem - mieszkańcy są przepełnieni szczęściem i uczciwie złupionymi rarytasami z północy, budynki aż błyszczą od złota i srebra (to na pewno nie są mniej wartościowe, acz równie błyszczące metale, jesteśmy pewni!) wyciągniętego z heretyckich świątyń kultu "czarnych aniołów", a pracownicy przymusowi pracują ochoczo i sprawnie.
Dziś jednak pracują tylko najbardziej pechowi z mieszkańców upadłej Kenyi - gdyż nawet ci zatrudnieni na-umowę-o-kajdany-i-bat podążyli ku starożytnej katedry Notre-dam, obecnie siedzibie najwyższej władzy religijnej w kraju, by być świadkami zaślubin swojego umiłowanego władcy z przedstawicielką szlachetnego, starożytnego rodu Madt.
Na tle lokalnych mieszkańców oraz ich sług wyraźnie odcina się kilka szeregów rudowłosych arystokratów - to dyplomaci z dalekiej północy przybyli by przekazać Chlodwigowi swoją piękną krewniaczkę, Iflyn Madt. Panna młoda skromnie wyczekuje swojego oblubieńca u stóp ołtarza w centrum twierdzy.
I oto nadchodzi! Z korytarzy prowadzących w głąb tego potężnego przybytku wychodzi straż honorowa monarchy, a na samym końcu on sam - dumnie odziany w zbroję i z mieczem w dłoni, tylko jego biały płaszcz i zielono-złote malunki na twarzy świadczą że udaje się na wesołą uroczystość a nie na krwawą bitwę. Jego wysokość dumnym krokiem podchodzi do ołtarza, na którym jego kapłani już przywiązują ofiary ze zwierząt, które następnie zostaną podane najważniejszym gościom na weselu. Czyż może być piękniejszy sposób na połączenie dwóch bliskich sobie dusz niż przelanie krwi?
Rozpoczyna się ceremonia. Trwa ona dłużej niż na terenach Tuul - śluby między przedstawicielami tych samych gałęzi herokultu wymagają przysięgania na wspólnych bohaterów, a w tym wypadku konieczne jest by zarówno dawni prezydenci Waspii jak i monarchowie dawnej Francji spojrzeli z aprobatą na ten związek. W końcu jednak padają sakramentalne "tak" i szczęśliwa para wymienia się pocałunkami i pierścieniami. Nadeszła pora na ich pierwszy wspólny akt jako małżonków!
Pierwszy do ołtarza podchodzi Chlodwig i z głośnym okrzykiem "Wiwat Karol Deagol Młot!" przebija ofiarnej świni dyskretnie wcześniej oznaczone przez weterynarza miejsce - ofiara z serca mająca wskazywać na siłę uczuć tej dwójki. Następnie Iflyn dobywa sztyletu, do tej pory ukrytego w jej pięknej sukni, i krzycząc "Ave Ajsanałer!" podcina ofiarnemu koniu - pokazując, że jako kobieta będzie czyniła jak najlepszy użytek ze swojej ciężkiej pracy, na chwałę swojego nowego domu. Trzecia ofiara zostaje zabita przez nich wspólnie - oparty o łeb owcy miecz gładko wchodzi w czaszkę, przypieczętowując ich deklarację, że będą niczym jeden wspólny umysł. Legendy łatwo umożliwiają im wybór ostatniej deklamacji - "Viva Lafajet!", prastary generał który zwalczał Czerwonych zarówno we Francji jak i Waspii w trakcie ich inwazji na nasz dawny dom.
Cóż za piękna ceremonia!