Informacje ogólne

[Vaiar]

Shiroihan w języku japońskim z 2200 roku znaczy tyle co Ziemia Białego Kwiatu. Japońska inicjatywa kolonialna została rozpoczęta z oczywistych powodów - brak przestrzeni życiowej, powszechne zatłoczenie (szczególnie dotkliwe na tak małych wyspach), dewastacja środowiska naturalnego i brak surowców naturalnych niejako wymuszały ją jako jedyną logiczną ścieżkę. Początki samej kolonii były dosyć trudne - dotknęła ją w początkowych latach klęska głodu, która zakończyła się anarchizacją życia społecznego. Z tej anarchii wyłoniła się nowa struktura dla kolonii - obecny siogunat. Część kolonistów zorganizowała się według więzów rodzinnych. Bardziej religijni koloniści zorganizowali się wokół świątyń Nowej Drogi, a jeszcze inni z konieczności utworzyli solidarne, samorządne osady. Z tych trzech grup powstały trzy stany, które kierują Shiroihanem - dostojnicy rodowi, opaci klasztorni oraz reprezentanci wolnych prefektur. Władają oni kolonią poprzez instytucję Zgromadzenia Kolonialnego. Zgromadzenie Kolonialne jest pozostałością po pierwotnym planie osadnictwa i miało być ciałem legislacyjnym kolonii, a mieszkańcy Shiroihanu w odpowiedni sposób je zmodyfikowali. W Zgromadzeniu zasiada stu reprezentantów z jednostek terytorialnych, które określa się prefekturami - po pięciu na prefekturę. Jak prefektury wybierają z kolei swoich reprezentantów? Poprzez swoje wewnętrzne władze, rzecz jasna. Same prefektury można podzielić na trzy rodzaje: klanowe, klasztorne i wolne. W klanowych prefekturach patriarcha tudzież matriarchini klanu wybiera dowolnie swoich reprezentantów, którzy są wysyłani do Zgromadzenia. W klasztornych następuje to według reguł ustalony przez daną społeczność religijną - aczkolwiek zwyczajowo opat klasztoru wysyła tam jednego mnicha w asyście zasłużonych wiernych. Wolne prefektury najczęściej wybierają swoich reprezentantów w wyborach demokratycznych. Pomimo tej różnorodności, większość prefektur jest w posiadaniu klanów i organizacji powiązanych z Grupą Chryzantemy, co praktycznie sprawia, że grupa ta od dekad rządzi Shiroihanem. 

Zgromadzenie Kolonialne wybiera z kolei sioguna. Siogun jest najwyższym urzędnikiem państwowym w Shiroihanie i odpowiada on za zapewnienie kolonii bezpieczeństwa i egzekwowanie obowiązującego prawa. Tytuł ten jest używany nie bez powodu - zazwyczaj sioguna wybiera się spośród klasy samurajów, czyli zawodowych żołnierzy i oficerów Shiroihanu. Siogun składa też w imieniu kolonii wszelkie raporty do macierzy. Zasadniczo rządzi bezterminowo - póki ma poparcie Zgromadzenia, to będzie sprawować swój urząd. Siogun, chociaż ma takie uprawnienia, zwyczajowo nie zajmuje się polityką gospodarczą czy społeczną i w tym celu powołuje urzędnika określonego w prawie jako kanclerz.

Jeśli chodzi o system ekonomiczny Shiroihanu to przyjęło nazywać się go "neofeudalizmem." W społeczeństwie Shiroihanu, jeśli ktoś nie chce być zniszczony przez Nandan, to musi należeć do jakiejś struktury społecznej. Może przyłączyć się jako "poddany" tudzież "klient" danego klanu. Otrzymuje on wtedy od tejże organizacji stosowną opiekę socjalną, pomoc prawną, ochronę i miejsce w hierarchii klanowej. W zamian z kolei wykonuje jakieś usługi na rzecz klanu bądź oddaje część dochodu. Podobnie rzecz ma się z podległością pod klasztor. Zupełnie inaczej wygląda to w przypadku wolnych prefektur. Każdy osadnik, który nie przyłączy się do klanu bądź prefektury klasztornej, ma prawo zostać "wolnym osadnikiem" w wolnej prefekturze. Nie musi wtedy ponosić takich świadczeń społecznych czy podlegać jakiejś hierarchii, ale nie otrzymuje w zamian żadnych benefitów. Klany, wolne prefektury i klasztory doszły w swoim czasie do konsensusu, który wyznaczył im poszczególne sfery działalności gospodarczej jako ich wyłączną domenę. Na czym to polega w praktyce? Na przykład: klan Kazuma, wedle umów z rządem Shiroihanu, zajmuje się hodowlą bydła. Inne organizacje tą samą działalnością mogą zajmować się jedynie wyłącznie jako udziałowcy Kazumów w ich przedsięwzięciach ekonomicznych albo jeśli uzyskają od władz klanu taką zgodę. Tego typu monopole mogą zostać jednak rozbite przez dekrety Kanclerza, jeśli zostanie to uznane za konieczne dla harmonizacji polityki ekonomicznej. W obecnej doktrynie jest to jednak ostateczne rozwiązanie - zadaniem kanclerza jest raczej godzenie interesów stanów Shiroihanu dla realizacji wspólnych celów. Ponownie: wyjątkiem są tutaj wolne prefektury, które są niejako specjalnymi strefami ekonomicznymi, gdzie większa konkurencja jest dopuszczalna. Wynika to z konieczności umożliwienia działania instytucjom z macierzy w kolonialnej ekonomii. Działalność ta często przyjmuje formę zaibatsu, czyli konglomeratów. Konglomeraty te często łączą interesy ziemskich kapitalistów z shiroihańskimi przedsiębiorcami. Ze względu na know-how techniczny i potęgę ekonomiczną niektóre konglomeraty zasadniczo "prowadzą" wybrane wolne prefektury, a w konsekwencji - mają swój głos w Zgromadzeniu Kolonialnym.