2022-02-23, 15:48
2206
Wybory Parlamentarne 2206!
Rząd Laburzystów w Parlamencie był szeroko krytykowany jako niekompetentny na arenie międzynarodowej. Biorąc jednak pod uwagę ostatnie wyczyny społeczności międzynarodowej należy oddać Partii Pracy, że dokonała rzeczy wybitnej jak na politykę na Nandanie - nie skompromitowała państwa, nie wysłała obywateli na rzeź i nie odniosła klęski ze znacząco słabszym przeciwnikiem. Komentatorzy są zgodni, że o ile rząd nie jest najlepiej oceniany wewnętrznie, to już biorąc pod uwagę komentatorów zagranicznych można odnieść wrażenie, że wielu obywateli innych państw oddałaby co najmniej nerkę albo poszła pływać w zatoce z krakenami byleby mieć taki rząd jak Albion.
Cóż, Partię Pracy należy rozliczać za kadencję - nijaka polityka międzynarodowa, problemy z pieczarkami i manią taneczną rozwiązane głównie oddolnie, aczkolwiek z drugiej strony - kolonia Lennonport czy też modernizacja sił zbrojnych są zdecydowanie chwalebnymi osiągnięciami.
Sami Laburzyści, jak na polityków lewicy, umocnili się przez podział. Skrzydło bardziej promilitarne z Lordem Wellingtonem na czele domagało się zmian w kursie, których się nie doczekało. Lord Wellington niezadowolony już z utraty pozycji kandydata na Premiera przy poprzednich wyborach dał po sobie poznać, iż jest mu z Madam Bond nie po drodze, co spowodowało rozłam w Partii Pracy - skrzydło Lorda Wellingtona ogłosiło utworzenie konkurencyjnego ugrupowania w postaci Ligi Imperialnej, które na sztandary wzięło sobie uczynienie z Albionu Imperium (w Imperium Brytyjskim rzecz jasna). Wizja matrioszkowego imperium jest na tyle przekonująca, iż z pewnością przyciągnie wielu wyborców, szczególnie po wchłonięciu kilku mniej radykalnych frakcji Abhorersów, a także przyciągając kilku posłów Partii Konserwatywnej, jak zwykle mdłej jak ziemska pieczarka gotowana na parze. Lider ugrupowania Wellington jednak nie kandyduje na fotel premiera, a robi to Lord Adrian III Carton de Wiart - okaleczony weteran wojenny, mimo braku kilku członków zdecydowanie skutecznie sprzedaje wizję wojny jako coś chwalebnego i wspaniałego. Nie można się dziwić, utrata oka i dwóch palców nie sprawiła iż nie chciał wrócić do wojska - a gdy mu się to jakimś cudem udało (zarzuty w sprawie korumpowania komisji lekarskiej zostały oddalone) stracił jeszcze rękę. Drugi raz Komisja Lekarska nie dała się nabrać, tak więc Lord Carton de Wiart musiał zadowolić się pracą sztabową, a następnie stopniem generała dywizji, aczkolwiek jego pamiętniki są niezwykłym dowodem na jego hart ducha. Od Brytyjskiej Partii Narodowej różni ich to, że pamiętają o swoich lewicowych korzeniach, co czyni ich trochę… narodowymi socjalistami? Na szczęście w multikulturalnym brytyjskim społeczeństwie jest miejsce dla każdego (kto kocha Króla i Brytanię).
Partia Konserwatywna nauczona doświadczeniem w tym roku zdecydowała się być jeszcze bardziej radykalnym centrum, a symetryzm jest zawsze łakomym kąskiem dla wyborcy, który chce się poczuć lepszy. I tak właśnie Partia Konserwatywna stara się wybić na ego swoich wyborców oraz żelaznym elektoracie rodzin, które od wieków głosują na Konserwatystów - bo tak robił ich ojciec.
Wigowie stają w szranki głosząc iż należy poluzować gospodarkę i to leseferyzm uczynił Brytanię Imperium. Pomijają rzecz jasna fakt iż Kompania Wschodnioindyjska to doskonały przykład kartelizacji, ale tak - Kompania Wschodnioindyjska powinna także powstać na Nadanie - oddolnie, ale to nie oni mogą ją założyć. Kto miałby to zrobić to tak do końca nie wiadomo, ale nie może to się wydarzyć przez ograniczenia w swobodach gospodarczych. Tak więc, należy poluzować gospodarkę. Według Wigów.
Brytyjska Partia Narodowa natomiast w tym roku stanęła przed poważnym problemem - Liga Imperialna rywalizuje o jej elektorat niezwykle aktywnie, jednak tym razem BPN ma zdecydowanie więcej werwy w domaganiu się wojny z Helganem. W tym roku na fotel premiera kandyduje Sir Admirał Faneel Drake. Prawdopodobnie jest to skok na głosy Indo-Brytyjczyków, a także próba uzupełnienia reprezentacji po odejściu Sir Williamsa na zasłużoną emeryturę. Admirał Drake chce rozwinąć i przyspieszyć budowę brytyjskiej floty - jest zwolennikiem nowoczesnej i licznej siły nadmorskiej przystosowanej do walk na całym Nadanie i przejęciu „ponownej” kontroli nad światowymi oceanami.
Konfederacja Abhorers klasycznie stoi w opozycji do wszystkiego - zdrowego rozsądku także. Domaga się wojny na dwa fronty z AMATem i Helganami, inwazji na Nandanitów (na których konkretnie - w zależności od podfrakcji).
Patrioci domagają się niepodległości od Ziemii. W zeszłych wyborach głos na nich oddało mniej głosujących niż kandydowało do Parlamentu. Część rodzin kandydatów twierdziło iż musiały to być fałszerstwo wyborcze, jednak zazwyczaj kończyło się na aresztowaniach niedoszłych parlamentarzystów za przemoc domową. Najgłośniejsza była sprawa Jamiego Wallace, który był pewny fałszerstwa, gdyż cała rodzina na niego zagłosowała, a otrzymał tylko jeden głos w 100 tysięcznym okręgu. Jak się potem okazało, jego rodzina była zaskoczona iż opuścił zakład psychiatryczny. Są przeciwko komunizmowi ale w ich programie jest kolektywizacja i utworzenie bezklasowego społeczeństwa.
Partia Pracy(soc): Jane Bond - 44%
Liga Imperialna(nac): Lord Wellington
Partia Konserwatywno-Unionistyczna(cen): John Blair - 15%
Brytyjska Partia Wigów(lib): Eric Locke - 15%
Brytyjska Partia Narodowa(kon): Lord Adrian III Carton de Wiart - 18%
Abhorrers Union(pop): ? - 12%
Patrioci(~~skończeni idioci~~ kom): ? - 0%
Wybory Parlamentarne 2206!
Rząd Laburzystów w Parlamencie był szeroko krytykowany jako niekompetentny na arenie międzynarodowej. Biorąc jednak pod uwagę ostatnie wyczyny społeczności międzynarodowej należy oddać Partii Pracy, że dokonała rzeczy wybitnej jak na politykę na Nandanie - nie skompromitowała państwa, nie wysłała obywateli na rzeź i nie odniosła klęski ze znacząco słabszym przeciwnikiem. Komentatorzy są zgodni, że o ile rząd nie jest najlepiej oceniany wewnętrznie, to już biorąc pod uwagę komentatorów zagranicznych można odnieść wrażenie, że wielu obywateli innych państw oddałaby co najmniej nerkę albo poszła pływać w zatoce z krakenami byleby mieć taki rząd jak Albion.
Cóż, Partię Pracy należy rozliczać za kadencję - nijaka polityka międzynarodowa, problemy z pieczarkami i manią taneczną rozwiązane głównie oddolnie, aczkolwiek z drugiej strony - kolonia Lennonport czy też modernizacja sił zbrojnych są zdecydowanie chwalebnymi osiągnięciami.
Sami Laburzyści, jak na polityków lewicy, umocnili się przez podział. Skrzydło bardziej promilitarne z Lordem Wellingtonem na czele domagało się zmian w kursie, których się nie doczekało. Lord Wellington niezadowolony już z utraty pozycji kandydata na Premiera przy poprzednich wyborach dał po sobie poznać, iż jest mu z Madam Bond nie po drodze, co spowodowało rozłam w Partii Pracy - skrzydło Lorda Wellingtona ogłosiło utworzenie konkurencyjnego ugrupowania w postaci Ligi Imperialnej, które na sztandary wzięło sobie uczynienie z Albionu Imperium (w Imperium Brytyjskim rzecz jasna). Wizja matrioszkowego imperium jest na tyle przekonująca, iż z pewnością przyciągnie wielu wyborców, szczególnie po wchłonięciu kilku mniej radykalnych frakcji Abhorersów, a także przyciągając kilku posłów Partii Konserwatywnej, jak zwykle mdłej jak ziemska pieczarka gotowana na parze. Lider ugrupowania Wellington jednak nie kandyduje na fotel premiera, a robi to Lord Adrian III Carton de Wiart - okaleczony weteran wojenny, mimo braku kilku członków zdecydowanie skutecznie sprzedaje wizję wojny jako coś chwalebnego i wspaniałego. Nie można się dziwić, utrata oka i dwóch palców nie sprawiła iż nie chciał wrócić do wojska - a gdy mu się to jakimś cudem udało (zarzuty w sprawie korumpowania komisji lekarskiej zostały oddalone) stracił jeszcze rękę. Drugi raz Komisja Lekarska nie dała się nabrać, tak więc Lord Carton de Wiart musiał zadowolić się pracą sztabową, a następnie stopniem generała dywizji, aczkolwiek jego pamiętniki są niezwykłym dowodem na jego hart ducha. Od Brytyjskiej Partii Narodowej różni ich to, że pamiętają o swoich lewicowych korzeniach, co czyni ich trochę… narodowymi socjalistami? Na szczęście w multikulturalnym brytyjskim społeczeństwie jest miejsce dla każdego (kto kocha Króla i Brytanię).
Partia Konserwatywna nauczona doświadczeniem w tym roku zdecydowała się być jeszcze bardziej radykalnym centrum, a symetryzm jest zawsze łakomym kąskiem dla wyborcy, który chce się poczuć lepszy. I tak właśnie Partia Konserwatywna stara się wybić na ego swoich wyborców oraz żelaznym elektoracie rodzin, które od wieków głosują na Konserwatystów - bo tak robił ich ojciec.
Wigowie stają w szranki głosząc iż należy poluzować gospodarkę i to leseferyzm uczynił Brytanię Imperium. Pomijają rzecz jasna fakt iż Kompania Wschodnioindyjska to doskonały przykład kartelizacji, ale tak - Kompania Wschodnioindyjska powinna także powstać na Nadanie - oddolnie, ale to nie oni mogą ją założyć. Kto miałby to zrobić to tak do końca nie wiadomo, ale nie może to się wydarzyć przez ograniczenia w swobodach gospodarczych. Tak więc, należy poluzować gospodarkę. Według Wigów.
Brytyjska Partia Narodowa natomiast w tym roku stanęła przed poważnym problemem - Liga Imperialna rywalizuje o jej elektorat niezwykle aktywnie, jednak tym razem BPN ma zdecydowanie więcej werwy w domaganiu się wojny z Helganem. W tym roku na fotel premiera kandyduje Sir Admirał Faneel Drake. Prawdopodobnie jest to skok na głosy Indo-Brytyjczyków, a także próba uzupełnienia reprezentacji po odejściu Sir Williamsa na zasłużoną emeryturę. Admirał Drake chce rozwinąć i przyspieszyć budowę brytyjskiej floty - jest zwolennikiem nowoczesnej i licznej siły nadmorskiej przystosowanej do walk na całym Nadanie i przejęciu „ponownej” kontroli nad światowymi oceanami.
Konfederacja Abhorers klasycznie stoi w opozycji do wszystkiego - zdrowego rozsądku także. Domaga się wojny na dwa fronty z AMATem i Helganami, inwazji na Nandanitów (na których konkretnie - w zależności od podfrakcji).
Patrioci domagają się niepodległości od Ziemii. W zeszłych wyborach głos na nich oddało mniej głosujących niż kandydowało do Parlamentu. Część rodzin kandydatów twierdziło iż musiały to być fałszerstwo wyborcze, jednak zazwyczaj kończyło się na aresztowaniach niedoszłych parlamentarzystów za przemoc domową. Najgłośniejsza była sprawa Jamiego Wallace, który był pewny fałszerstwa, gdyż cała rodzina na niego zagłosowała, a otrzymał tylko jeden głos w 100 tysięcznym okręgu. Jak się potem okazało, jego rodzina była zaskoczona iż opuścił zakład psychiatryczny. Są przeciwko komunizmowi ale w ich programie jest kolektywizacja i utworzenie bezklasowego społeczeństwa.
Partia Pracy(soc): Jane Bond - 44%
Liga Imperialna(nac): Lord Wellington
Partia Konserwatywno-Unionistyczna(cen): John Blair - 15%
Brytyjska Partia Wigów(lib): Eric Locke - 15%
Brytyjska Partia Narodowa(kon): Lord Adrian III Carton de Wiart - 18%
Abhorrers Union(pop): ? - 12%
Patrioci(~~skończeni idioci~~ kom): ? - 0%