Wydarzenia

[Vaiar]

2207

Od kiedy tylko dla kręgów rządzących Ziemią Białego Kwiatu stało się jasne, że w końcu dostąpią zaszczytu wizyty cesarskiej rodziny królewskiej na dłuższy czas, pojawiła się również konieczność gruntownej reformy politycznej Siogunatu. Dotychczasowe rozwiązania ustrojowe powstały w czasach, gdy egzystencja japońskiej kolonii wisiała na włosku, a silna dłoń wodzów klanowych (zunifikowana potem pod wodzą Sioguna) była potrzebna do zapewnienia bezpieczeństwa jej mieszkańcom: obecnie Shiroihan jest zupełnie innym państwem, gdzie klęski głodu należą do przeszłości a typowy mieszkaniec prowincji nie musi się obawiać rajdu bandytów czy piratów. Obecność umiłowanego nam Cesarza i niepokoje na Ziemi oznaczają z kolei kolejne fale osadników z macierzy. Grupa Chryzantemy zaczęła więc pracować nad Kartą Praw Shiroihanu, która ma stanowić nowy najważniejszy dokument na terenie kolonii. Karta ta jest więc próbą pogodzenia tendencji demoliberalnych charakterystycznych dla macierzy i arystokratycznego etosu Shiroihanu; reformą polityczną, mającą zapewnić ostateczną, polityczną legitymizację dla elit kolonialnych, a jednocześnie usprawnić działanie organizmu państwowego. Wymagało to z ich strony pewnych poświęceń, co zapewne nie spodoba się najbardziej zatwardziałym tradycjonalistom - ale nie można mieć wszystkiego. Poniżej przedstawione zostało streszczenie najważniejszych reform, które wynikają z Karty Praw Shiroihanu, która będzie już wkrótce przegłosowywana na Zgromadzeniu Kolonialnym.

I. Rola Cesarza w Siogunacie

Flaga przysługująca umiłowanemu Cesarzowi

W macierzy Cesarz może być zupełnie pozbawiony jakiejkolwiek władzy, ale ostatnia Wielka Burza dowiodła, że był to katastrofalny błąd! Cesarz jako bezpośredni potomek bogini Amaterasu (tudzież wcielenie jednego z Buddów, jeśli wyznajemy shintobuddyzm lub buddyzm) posiada wgląd w rzeczy, do których nie mają dostępu zwykli śmiertelnicy. Przy monarsze funkcjonować będzie Rada Cesarska, w skład której wchodzić będą wszyscy poprzedni siogunowie i premierzy* oraz notable osobiście wybrani przez Jego Cesarską Mość (może nie wybierać ich wcale).  Wedle nowego prawa, Cesarz jest najwyższym autorytetem politycznym w całej kolonii, formalnym zwierzchnikiem wszystkich sił zbrojnych, obrońcą uciśnionych i tak dalej. Wynikają z tego olbrzymie przywileje (ale i brak obowiązków: ostatecznie Cesarz robi wszystko dla nas ze swojej dobroci) wśród których przede wszystkim znajdują się:

1. Zdolność do rozwiązania Zgromadzenia Kolonialnego w dowolnym momencie i ogłoszenie nowych wyborów.
2. Możliwość zawetowania dowolnej ustawy w Zgromadzeniu, bez możliwości odrzucenia weta (chyba że Jego Cesarska Mość się rozmyśli).
3. Nieograniczone prawo łaski.
4. Wygłaszanie memorandów, do których Siogun bądź rząd muszą się odnieść.

Cesarz może wyznaczyć w swoim imieniu namiestnika (najlepiej z rodziny cesarskiej), który będzie mógł korzystać z tych prerogatyw, w razie gdyby monarcha na przykład wyjechał na Ziemię albo miał lepsze rzeczy do roboty. Gdyby takiego namiestnika nie było, to Rada Cesarska może korzystać z tych przywilejów, wcześniej wewnętrznie przegłosowując sprawę. Cesarzowi i Jego rodzinie przysługuje specjalna Siedziba, z której może doglądać prac Zgromadzenia Kolonialnego, jeśli ma taką ochotę lub posyłać tam swoich obserwatorów.

*Licząc od momentu wprowadzenia Karty Praw. Do Rady nie wejdą też siogunowie/premierzy "w niełasce".

II. Nowe szaty Sioguna

Władza Sioguna zostanie ograniczona. Znamy historię i nie zamierzamy powtarzać jej błędów. Silna ręka może być wymagana w czasach kryzysu, ale miecz jest tylko jednym z narzędzi, za pomocą których buduje się wielki kraj. Od teraz Siogun sprawować będzie władzę wyłącznie nad resortami bezpieczeństwa, sprawiedliwości, spraw zagranicznych (to jest: kontaktów z innymi terytoriami i Ziemią) i tym podobnych. Dzięki takiemu rozwiązaniu siogunowie będą mogli się w pełni skupić na zapewnieniu bezpieczeństwa kolonii: nie będą musieli brać odpowiedzialności za poczynania resortów cywilnych.

Siogun wybierany będzie przez Izbę Dostojników i tak jak poprzednio: jego kadencja trwa do momentu odwołania go przez Izbę albo Cesarza. Siogunem może zostać kobieta lub mężczyzna, po ukończeniu 35 lat, po służbie wojskowej, w trakcie której zdobył/a nieposzlakowaną opinię i stopień oficerski. Kandydatów na Sioguna zgłosić mają prawo: indywidualni członkowie Izby Dostojników, Izba Reprezentantów może zgłosić jednego kandydata po większościowym głosowaniu a także Cesarz może zaproponować swojego człowieka, jeśli chce.

III. Nowe Zgromadzenie Kolonialne

Niedaleko Siedziby Cesarskiej wzniesiona została nowa siedziba dla Zgromadzenia Kolonialnego i zaprojektowana została specjalnie z myślą o jego nowej formie. Od teraz Zgromadzenie składać się będzie z dwóch izb: niższej Reprezentantów, wybieranych przez dorosłych obywateli Shiroihanu w proporcjonalnych wyborach powszechnych oraz wyższej Izby Dostojników. W pewnych okolicznościach Izby mogą spotkać się razem na tak zwanym Wielkim Zgromadzeniu.

Izba Dostojników została stworzona z myślą o arystokracji klanowej, opatach i potężnych rodzinnych zaibatsu - jest to ukłon w stronę "Ojców Założycieli" Shiroihanu. Miejsc w Izbie Dostojników jest 25, czyli tyle ile obecnie prefektur (bez liczenia terytoriów zamorskich). Nie podlegają one wyborom: miejsca przeznaczone dla arystokratów są dziedziczone, a opaci i przedstawiciele Zaibatsu sami wybierają swojego sukcesora. Izba Dostojników wybiera Sioguna, ma prawo modyfikacji albo odrzucania ustaw Izby Reprezentantów i może tworzyć swoje komisje śledcze. 
Izba Reprezentantów istnieje w celu dania głosu ludowi Shiroihanu: okręgi wyborcze nie są już powiązane z prefekturami, a tworzone są zawczasu na potrzeby wyborów. Reprezentantów jest domyślnie stu, a ich kadencja trwa pięć lat. Izba Reprezentantów powołuje rząd, na którego czele staje Pierwszy Minister - pełni dokładnie taką samą funkcję jak wcześniej Kanclerz, ale nie podlega siogunowi i odpowiedzialny jest wyłącznie przed swoimi wyborcami i monarchą. Pierwszy Minister następnie powołuje rząd wedle własnego uznania.
Wielkie Zgromadzenie powstaje w momencie, gdy któraś z Izb chce wprowadzić zmiany do Karty Praw bądź gdy siogun chce wypowiedzieć innemu terytorium wojnę lub akces Shiroihanu do jakiejś organizacji. Nad tego typu sprawami głosują obie izby, z tym że głos jednego Dostojnika liczy się jak głos pięciu reprezentantów.

IV. Formalizacja szlachectwa

Arystokracja klanowa rządziła Shiroihanem przez dekady, ale różne formy szlachectwa nie były sformalizowane. Były zazwyczaj ku temu trzy wyznaczniki: wywodzenie się z rodziny uznawanej za szlachecką LUB bycie posiadaczem ziemskim LUB odbycie pełnej służby wojskowej. Należy więc wreszcie skodyfikować tą kwestię. Spośród stopni które są wprowadzane można wyróżnić:

1. Książąt krwi - kobiety i mężczyźni blisko spokrewnieni z Cesarzem i będący w stanie tego dowieść. Przysługuje im prawo do posługiwania się sztandarem rodziny cesarskiej oraz zakwaterowania i wyżywienia w Siedzibie Cesarskiej.
2. Książąt - stopień, który zostanie przyznany najpotężniejszym rodzinom klanowym, takim jak Arasawa, Mikotoba lub Oja. Głowom rodzin książęcych przysługuje miejsce w Izbie Dostojników, prawo do posługiwania się symbolami klanowymi przy pełnieniu urzędów i w trakcie służby wojskowej. Rody książęce mają też prawo do posiadania własnej gwardii honorowej. Książętom przysługuje prawo pierwokupu udziałów sprzedawanych przez państwowe przedsiębiorstwa*.
3. Markizów i Baronów - stopnie niewiele się różniące jeśli chodzi o przyznane im przywileje. Mają prawo do posługiwania się symbolami klanowymi przy pełnieniu urzędów, a także mogą liczyć na różnego rodzaju ulgi podatkowe czy granty w przypadku prowadzenia działalności kulturalnych bądź naukowych.
4. Panów i Panie - najniższy tytuł szlachecki w hierarchii. Zezwala na posiadanie własnych symboli klanowych, ale nie przyznaje prawa do posługiwania się nimi w trakcie posługi publicznej. Tytuł ten gwarantuje głowie rodziny skromną pensję i prawo pierwokupu gruntu w terytoriach kolonizowanych, o ile posiadacz będzie osobiście brać udział w kolonizacji.

Tytuły szlacheckie są przyznawane przez Cesarza oraz Izbę Dostojników. Najniższy tytuł szlachecki jest przyznawany automatycznie oficerom armii shiroihańskiej, którzy brali czynny udział w operacjach wojskowych. Każdy wyższy tytuł posiada przywileje przyznane niższym stopniom. Poza tym co roku przyznawane będą tytuły szlacheckie Shiroihańczykom odznaczonym w dziedzinach nauki, kultury bądź ekonomii.

*Obłożone jest to jednak limitem: maksimum do 10% akcji całego przedsiębiorstwa, o pozostałe muszą się ścigać z innymi Japończykami.

V. System ekonomiczny i prawa robotnicze

Dotychczasowy system ekonomiczny Siogunatu opierał się na harmonizowaniu relacji i interesów gospodarczych między stanami Shiroihanu. Silnikiem napędowym gospodarki były klany i zaibatsu, które zapewniały siłę roboczą i kapitał. Jednak praktyka ostatnich lat pokazała, że w pewnych sektorach niezbędna jest znacznie większa interwencja rządu kolonialnego, co przynosi korzyść wszystkim, czego najlepszym przykładem jest konsorcjum Bōa. Dlatego władza chce zastrzec sobie w Karcie Praw Shiroihanu stałe prawo do tworzenia firm państwowych i specjalnych stref ekonomicznych.

Przy tej okazji prawodawcy chcieliby utrwalić w Karcie Praw Shiroihanu prawo do zakładania niezależnych związków robotniczych oraz gildii. Shiroihan nie jest brutalną, leseferystyczną gospodarką jak RoboTech, ani populistycznym szałem FAU: w Shiroihanie wierzy się w harmonię między wszystkimi stanami społeczeństwa, a robotnicy również do niego należą.

VI. Prefektury

Od dekad prefektury cieszyły się sporą autonomią, czego efektem jest oczywiście podział na prefektury klanowe, klasztorne i wolne. Siogunat nie chciałby odbierać samorządności mieszkańcom prefektur, a wręcz przeciwnie. Utwierdza się prawo mieszkańców do tworzenia samorządów i kreacji lokalnych praw, póki nie są one sprzeczne z prawem stanowionym przez Zgromadzenie Kolonialne.

Najwyższym urzędnikiem samorządowym prefektury jest prefekt, który jest wybierany na zasadach ustalonych przez lokalną społeczność. Prefekt jest zwierzchnikiem lokalnej policji, oddziałów ratunkowych i tym podobnych organizacji. Składa także raporty na temat swojej prefektury władzom centralnym w Nandedo.

VII. Inne

Karta Praw Shiroihanu porusza również następujące kwestie:
1. Obywatelstwo - Shiroihan powstał jako kolonia Japonii, dla narodu japońskiego. Dlatego zdobycie pełnego obywatelstwa przez obcy żywioł jest dosyć utrudnione. Pełne obywatelstwo uprawniające do udziału w wyborach mogą uzyskać jedynie poddani Cesarza, którzy mają przodka Japończyka lub odsłużą swoje w armii Siogunatu i zdadzą stosowne egzaminy. Obywatelstwo można otrzymać również w nagrodę za szczególne zasługi dla Siogunatu. Obcokrajowcy stale i legalnie przebywający na terenie Shiroihanu mają status poddanych: różnica jest taka, że mogą głosować jedynie w wyborach lokalnych i muszą przynajmniej w stopniu podstawowym znać japoński. Zdobycie obywatelstwa, ze względu na specjalne relacje, jest ułatwione dla przybyszów z ANZAC, Albionu, Chin i Burów. Funkcjonariusze publiczni mogą mieć tylko obywatelstwo shiroihańskie.
2. Relacje z Ziemią i ONZ - Siogunat jest lojalny wobec swojej macierzy, która z kolei jest aktywnym członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych. Współpraca z ONZ jest więc kluczowym aspektem polityki Siogunatu.
3. Religia - instytucje Siogunatu wspierają religie shinto, buddyzmu i shintobuddyzmu, zjednoczone pod parasolem Nowej Drogi. Pozostałe religie mogą być wyznawane, ale muszą szanować osobę Cesarza i nie występować przeciwko prawu. Zakazane są religie, które mają tak zwane misteria i praktyki zamknięte dla niewtajemniczonych.


----
Niektóre rzeczy to po prostu zatwierdzenie istniejących już tendencji, a inne to nowe reformy, które faktycznie mogą pewne grupy nieco rozjuszyć.
Ze względu na bardzo dużo przekonywania i innych pierdół przeznaczam na ten cel aż 25KP.