2020-06-13, 09:54
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 2020-06-15, 16:33 przez neuroshimi.)
Ustrój:
W skrócie: wszystko kręci się wokół Faraona, Wielkiego Domu i Kultu Ra-Allaha. Reszta nie ma znaczenia.
Faraon jest głową państwa, jest też głową kultu Ra-Allaha, najwyższego boga panteonu neoislamu. Jego decyzje są najważniejsze, ostateczn e i nieodwoływalne (chyba, że przez niego samego). Jednak faraon nie zajmuje się wszystkimi zmianami w państwie, o nie. Od tego jest Wielki Dom - 60 przedstawicieli Wielkich Rodów, z który każdy zajmuje się kultem pomniejszego boga neoislamu. Każda decyzja Wielkiego Domu musi przejść przez faraona, który każdą z nich może bezapelacyjnie wyrzucić do kosza. Ale Wielki Dom pełni też funkcję jeden z rad doradców faraona, drugą jest Krąg Najwyższych Kapłanów Ra-Allaha. Teoretycznie mają się oni zajmować reformami religijnymi, jednak zdarzy im się czasem szepnąć słówko czy dwa faraonowi na temat ich podejścia do rozwiązania spraw państwowych czy międzynarodowych.
Każdy faraon jest wybierany spośród członków Wielkiego Domu jako dożywotni zaszczyt. Głosowanie jest tajne, wygrany potrzebuje większości głosów. W momencie koronacji na faraona, przestaje on być członkiem własnego Wielkiego Rodu, gdyż staje się od teraz Najwyższym Kapłanem Ra-Allaha. Podobnie inni członkowie kultu Ra-Allaha pochodzą z innych Wielkich Rodów, teoretycznie zrywając dawne więzy rodzinne i zawiązując nowe. Kapłanom kultu Ra-Allaha nie wolno posiadać żon, mężów ani potomstwa, jednak przyjmowane są w ich szeregi osoby owdowiałe z odchowanymi dziećmi.
Pomimo, że w Aaru główną i oficjalną religią jest neoislam, inne "odłamy" islamu są tolerowane przez państwo jako niezwykle fanatyczne odłamy własnej religii, nie tyle negujące istnienie innych bóstw, co raczej skupiające się nadmiernie na wyznawaniu jednego, głównego boga. Jednak w przypadku ataków na muzułmanów, państwo bardzo pobłażliwie stara się szukać sprawiedliwości, raczej skupiając się na grze pozorów. Tak samo prawa do budów świątyń, czy organizowania zgromadzeń - w teorii nie ma żadnych przeszkód, w praktyce, biurokracja utrudnia te sprawy, starając się zachęcać obywateli do przejścia na jedyne słuszne postępowe wyznanie.
W skrócie: wszystko kręci się wokół Faraona, Wielkiego Domu i Kultu Ra-Allaha. Reszta nie ma znaczenia.
Faraon jest głową państwa, jest też głową kultu Ra-Allaha, najwyższego boga panteonu neoislamu. Jego decyzje są najważniejsze, ostateczn e i nieodwoływalne (chyba, że przez niego samego). Jednak faraon nie zajmuje się wszystkimi zmianami w państwie, o nie. Od tego jest Wielki Dom - 60 przedstawicieli Wielkich Rodów, z który każdy zajmuje się kultem pomniejszego boga neoislamu. Każda decyzja Wielkiego Domu musi przejść przez faraona, który każdą z nich może bezapelacyjnie wyrzucić do kosza. Ale Wielki Dom pełni też funkcję jeden z rad doradców faraona, drugą jest Krąg Najwyższych Kapłanów Ra-Allaha. Teoretycznie mają się oni zajmować reformami religijnymi, jednak zdarzy im się czasem szepnąć słówko czy dwa faraonowi na temat ich podejścia do rozwiązania spraw państwowych czy międzynarodowych.
Każdy faraon jest wybierany spośród członków Wielkiego Domu jako dożywotni zaszczyt. Głosowanie jest tajne, wygrany potrzebuje większości głosów. W momencie koronacji na faraona, przestaje on być członkiem własnego Wielkiego Rodu, gdyż staje się od teraz Najwyższym Kapłanem Ra-Allaha. Podobnie inni członkowie kultu Ra-Allaha pochodzą z innych Wielkich Rodów, teoretycznie zrywając dawne więzy rodzinne i zawiązując nowe. Kapłanom kultu Ra-Allaha nie wolno posiadać żon, mężów ani potomstwa, jednak przyjmowane są w ich szeregi osoby owdowiałe z odchowanymi dziećmi.
Pomimo, że w Aaru główną i oficjalną religią jest neoislam, inne "odłamy" islamu są tolerowane przez państwo jako niezwykle fanatyczne odłamy własnej religii, nie tyle negujące istnienie innych bóstw, co raczej skupiające się nadmiernie na wyznawaniu jednego, głównego boga. Jednak w przypadku ataków na muzułmanów, państwo bardzo pobłażliwie stara się szukać sprawiedliwości, raczej skupiając się na grze pozorów. Tak samo prawa do budów świątyń, czy organizowania zgromadzeń - w teorii nie ma żadnych przeszkód, w praktyce, biurokracja utrudnia te sprawy, starając się zachęcać obywateli do przejścia na jedyne słuszne postępowe wyznanie.