Wydarzenia

[Xelacient]

2703


Dym nad Copher: Czyli wybory w Agrounii – reportaż Sancho Volka, korespondenta z Republiki Estali

Do portu w Copher  dotarłem na pokładzie statku transportowego Agrounii, wcześniej ów statek przewoził  przewoził paliwo, przez co w upalnym południowym słońcu Arabii smród benzyny wwiercał się w nozdrza. Jednak zaraz po zacumowaniu do moich nozdrzy dotarła woń przypraw i grillowanego jedzenia.  To mieszkańcy miasta wylegli na ulice, place, parki i skwery gdzie zajmowali się przygotowaniem jedzenia na świeżym powietrzu i agitacją polityczną. Niziołki opiekały tofu, banany i bataty, Arabianie przygotowywali kebaby z rożna, jaszczuroludzie opiekali w magicznych płomieniach pustynne robale, zaś Mroczne Elfki robiły krwiste pieczenie. Szczególnie ostatnie zrobiło na mnie wrażenie, nigdy wcześniej nie widziałem tyle elfek zajmujących się gotowaniem w jednym miejscu (polecam Wysokim Elfom z Estalii szukanie sobie tutaj żony)! Ta drobna rzecz uświadomiła mi, że choć Agrounia jest krajem wielu ras, kultur i religii to jest jednak krajem na wskroś niziołczym. Wszyscy bez wyjątku łączą agitację polityczną z licznymi spotkaniami towarzyskimi, którym towarzyszy intensywne jedzenie i picie. Ja sam nie mogłem przejść ani jednej ulicy, bez bycia częstowanym jedzeniem i zachącany go głosowania na danego kandydata. Moje tłumaczenia, że jako obcokrajowiec z Estalii nie mam prawa wyborczego zdawało się nie przeszkadzać moim rozmówcom.  Dzięki tym spotkaniom mogłem lepiej zrozumieć postrzeganie Agrokraty przez społeczeństwo. Agrokrata niczym gospodarz na roli decyduje o wszystkim, a domownicy mają mu się podporządkować. Jednak prędze czy później nadchodzi taki moment, że wszyscy siadają do jednego stołu i następuje  rozliczenie działań gospodarza. Tak samo jest z Agrokratą, dostaje (niemal) pełną władzę na 5 lat i jest z tego okresu (niemal) całkowicie rozliczany. Dlatego społeczeństwo rolników, normalnie bierne i uległe niczym społeczeństwo totalitarnego ustroju nagle w roku wyborczym zamienia się w aktywnych obywateli prowadzących agitację polityczną.

Miałem to szczęście, że przybyłem do Copher, gdy jeszcze wszyscy głowni kandydaci na Agrokratę jeszcze w nim przebywali zanim rozjechali się po kraju prowadzić swoją kampanię wyborczą w wybranych rejonach. Dzięki czemu miałem okazję osobiście zapoznać się z ich sylwetkami:


Helga Fliegentuch – to obecny Agrokrata ubiegający się o reelekcję, choć w czasie swoich rządów doprowadziła do wzrostu zamożności całego społeczeństwa to uczyniła to z dużą szkodą dla środowiska, szczególnie szkodzi jej sprawa wycieku ropy. Niektórzy oskarżają ją o należenie do międzynarodowego spisku krasnoludów, i próbę doprowadzenie do takiej samej katastrofy ekologicznej co w imperium Pyłu. Nawet jeśli te teorie spiskowe są wyssane z palca to interesującym faktem jest to, że „Sojowe Krasnoludy” mimo, iż stanowią mniej niż pół procenta ludności Agrouni to w zajmują ponad 10% stanowisk rządowych. Na dodatek wielu z nich podobnie jak Helga pełniło funcję Agrokraty. Sama Helga jest bardzo wynawożona w poglądach, w polityce wewnętrznej nie planuje zmian i głównie skupia się na korzyściach jakie może przynieść rolnictwu dalsza rozbudowa infrastruktu kraju, międzynarodowy handel i pokojowa koegzystencja z innymi krajami.


Ectasus Heroinus – to charyzmatyczny kandytad Stronnictwa Urbanizacyjnego.  Głosi on, że społeczeństwo Agrounii powoli dociera do granicy przy której dalszy wzrost produkcji rolnej nie ma sensu i dlatego dalszy wzrost bogactwa wymaga eksportu wysoko przetworzonych produktów. Sztandarowym przykładem jest przerabianie roślin narkotycznych na dużo mocniejsze produkty narkotyczne. Poza tym zgodnie z programem swojej partii mówi o zwiększeniu wydatków na cele socjalne, głównie opiekę medyczną, a także polepszenie praw mężczyzn i rzemieślników.


Rea Shisza –  kandytat Neokalifatu, prywatnie córka (jedna z pięciu) lidera tego ruchu Osamy Bin Camela. Liczni Arabianie z którymi rozmawiałem twierdzili, że Osama musiał dojść do wniosku, że arabiańscy pasterze i rolnicy z prowincji stali za nim murem. To jednak dla Arabian mieszkających w miastach był „niewybieralnym dzikusem z namiotu” (podobno wynikało to ze starych konfliktów do dzisiaj powodujących podziały w społeczeństwie Arabian). Dlatego też Osama postanowił wystawić swoją córkę, która za pieniądze ojca kształciła się u najlepszych nauczycieli w Copher, dzięki czemu jest na tyle obyta w środowisku miejskiej ludności, by pozyskać ich głosy. Nie można jej odmówić uroku osobistego, jednak wielu zarzuca jej brak klarownych poglądów, a także to, że w razie wyboru, będzie „długopisem swojego ojca”.


Styg zadziera Ogon – jako lider i kandydat Ścieżki Odrodzenia stoi przed tym samym problem, co każdy z jej poprzedników, żelazny elektorat, którego nie ma jak zwiększyć. Bo jak religijny lider oraz zdolny mag do siebie przekonać niziołki, którego mają lekceważący stosunek do religii, a do magii podchodzą jeszcze bardziej nieufnie niż do technologii? Dlatego Styg w tym wyborach zamiast poruszać kwestie religii i magii stara się kreować na „bezstronnego” kandydata, który będzie dbał o każdą grupę społeczna tak samo. Do tego deklarowała pełna kodyfikację nieraz mętnego prawa oraz dążenie do pełnej demokratyzacji na wzór Imperium Moyolequetzal.


Anakonda Coldsteel – nieoczekiwana kandydatka Pustynnego Sztormu na Agrokratę, dotąd było tak, że to liderka frakcji, Evelyn Nigthsong startowała w wyborach, po czym zajmowała się obrażaniem kontrkandydatów, publicznym paleniem blantów, głoszeniem mizoandrycznych przemów, po czym tuż przed wyborami zalecała swoim zwolenniczkom głosować na kandydata, który zaoferował armii najlepszą ofertę. Jednak widocznie cały ruch doszedł do wniosku, że pora wystawić „poważnego kandytada”. Anakonda Stell to amazonka będąca emerytowanym generałem oraz właścicielką plantacji trzciny cukrowej, która swoimi wyważonymi hasłami ma istotnie szansę wyjścia poza swój żelazny elektorat.  Głosiła. że sztuka wojenna to dziedzina w której „mężczyźni mogą być tak samo dobrzy jak kobiety”, „szczególnie w marynarce wojenne, gdzie bogate tradycje arabiańskich piratów mogły znaleźć swoje zastosowanie”, a także, że żołnierze powinni mieć takie sama prawa jak rolnicy. Poza tym często wzywała do zwiększenia wydatków na zbrojenia w związku z narastająca aktywnością Archonta Wszechwybrańca i związane z tym zagrożenie chaosem. Na jej korzyść działało to, że w poprzednich wyborach Nightsong sprzedała swoje poparcie Fliegentuch w zamian za możliwość organizacji „kampanii promocyjnej armii”. Jak łatwo się domyślić „promocja armii” zbiegła się z wyborami i „dziwnym trafem” agitacja prowadzona przez niemal sto tysięcy żołnierzy (głównie Amazonki i Mroczne Elfki) jest dziwnie podobna do haseł głoszonych przez Anakondę Coldsteel.

Tyle jeśli chodzi o głównych kandydatów, teoretycznie każdy rolnik po zebraniu miliona podpisów może ubiegać siew wyborach o tytuł Agrokraty, jednak jak dotąd żadnemu z pomniejszych kandydatów się to nie udało. Jak już wspominałem specyfika roku wyborczego w Agrounii polega na tym, że to w właśnie w tym roku obywatele-rolnicy interesują się polityką bardziej niż zwykle, przez co różne ugrupowania mobilizują się, by przekonać głosujących do swoich postulatów i wymóc obietnicę ich spełnienia na kandydatach.

Pierwsze było Ugrupowanie „Pacyfizm albo śmierć”, mający powiązania z Agrarnym Matriarchatem,  ich projekt „szóstka dla zwierząt”, miał znacząca poprawić dobrostan zwierząt, a tym samym praktycznie uniemożliwić ich hodowlę na ubój. W teorii miało to ostatecznie pognębić arabiańskich pasterzy, jednak przy okazji uderzyła ona w dwie inne grupy społeczne. Mroczne Elfy w Agrounii co prawda nie praktykują niewolnictwa i ofiar z „inteligentnych humanoidów” to jednak w zamian za to składają swojemu Bogu Mordu liczne ofiary ze zwierząt. Zakaz uboju rytualnego potraktowali jako bezpośredni atak na ich religię. Podobnie było z Amazonkami, Amazonka może mieszkać w namiocie, jeść mrówki i pic wodę z kałuży, ale musi mieć futro! Oczywiście nieliczne miały możliwość zdobycia futra z dzikiej bestii, więc większość musiała się zadowolić futrem z hodowli.

Jednak awantura o prawa zwierząt nie zdążyła na dobre rozwiniąć gdy inne ugrupowanie „Sufrażystytki” (związane z Pustynnym Sztormem), podniósł temat aborcji. Czy właściwie jej dopuszczalności. W świetle praw religii ludów arabiańskich (w zależności od interpretacji), była ona dopuszczalna nawet do 4 miesiąca ciąży. Sufrażystki uznawały ten stan za niedopuszczalny uznając to kolejną formę „wyzysku kobiet przez mężczyzn”, którzy „mogli w ten sposób wygodnie uciec od odpowiedzialności”. Dlatego żądały wprowadzenia na terenie całego kraju prawa, by aborcji mogły dokonywać tylko „licencjonowane akuszerki” z „powodów medycznych”. Szybko doszło do eskalacji protestów, a nawet doszło do tego, że arabiańskie dziewczęcza (prawdopodobnie koordynowanego przez weteranki z Pustynnego Sztormu) atakowały arabiańskie światynie, zdesperowane duchowieństwo poprosiło o pomoc niziołki, które otworzyły straż obywatelską pod świątyniami.

W dniu gdy piszę ten reportaż  demonstracje ciągle się toczą i nie wiadomo czy dojdzie do ich eskalacji czy też ich samoistnego wygaszenia.

Kto wygra? Na obecną chwilę żaden z moich rozmówców nie może podać mi odpowiedzi. Taki urok jednoturowych wyborów, chociaż panuje powszechne przekonanie, że taki system jest lepszy niż dwuturowy, bo prowadzi do wybrania „najpopularniejszego kandtydata”, a nie „najmniej niepopularnego. Być może właśnie ten element niepewności powoduje tak wielką mobilizację wśród wyborców. Czy taki model byłby dobry dla Estalii? Cóż, wielu moich rozmówców twierdzi, że choć jakiś „zdrewniały system rządowy musi być” (w przypadku Agrunii jest to dość Rada Narodowa) to jednak, aby państwo mogło się rozwijać to potrzebna jest jednostka, która weźmie na siebie „władzę i odpowiedzialność za nią”. Według nich generał Carles Puyol to doskonały przykład takiej jednostki, bo „wziął sprawy w swoje ręce, by zapewnić dobrobyt ludowi”.