2021-10-24, 22:17
Generalny opis państwa i systemu gospodarczego
Nowa Etiopia powstała jako publiczne przedsięwzięcie etiopskich władz dni po odkryciu Nandanu, mając na celu zapewnienie Etiopii i Afryce Subsaharyjskiej miejsca w kosmosie, aby po raz kolejny Czarny Kontynent znowu nie obudził się z ręką w nocniku. Wicekrólestwo na papierze jest monarchią konstytucyjną z dwuizbowym parlamentem, nowoczesnym sądownictwem, podziałem na trójwładzę i podobne, które są uważane za jedną z ważniejszych cech państwa zmodernizowanego i efektywnego. Zapis na papierze a rzeczywistość to jednak dwie różne rzeczy. System obecnie obowiązujący (prawnie i umownie) w Etiopii tak naprawdę powstał na przestrzeni lat i według definicji obowiązujących powszechnie można go określić zwykłą mieszanką takich ustrojów jak teokracja, parlamentaryzm, municypalizm, a nawet autorytaryzm monarszy. Gospodarka Nowej Etiopii jest centralnie planowana, za wyjątkiem rolnictwa; w agrokulturze prawo do własności prywatnej jest prawnie gwarantowane przez konstytucję, ale nie oznacza to istnienia latyfundystów albo państwowych gospodarstw; każdy chłop ma prawo do ziemi i ma też górny limit ile jej może posiadać, a to czy sprawiedliwa dystrybucja będzie w ramach spółdzielni rolniczej, tradycyjnej strukturze plemiennej czy danej wsi, albo po prostu równego rozparcelowania pozostawia się zgodnie z zasadą pomocniczości na niskich szczeblach władzy.
Centralne planowanie w Etiopii też nie oznacza, aby w przemyśle czy innych sektorach wszystko było sterowane przez kilku urzędasów z Nowego Aksum; w niejako zdecentralizowaniu planowania ogromny udział odgrywają związki zawodowe, cechy, samorządy robotnicze albo zrzeszenia specjalistów, które często odpowiadają za produkcję i jakość w danym sektorze. Agencje odpowiedzialne za planowanie oceniają też potrzeby ludzi z pomocą administracji w terenie, gdzie za pomocą lokalnej demokracji sami obywatele są w stanie wyrazić ich potrzeby.
Władza wykonawcza, ustawodawcza, uprawnienia głowy państwa
Wicekrólowi jako reprezentantowi Cesarza przysługuje najwyższa władza; zachował prawo mianowania ministrów, bez konieczności ich akceptacji przez jakąkolwiek izbę (mogą być jednak strąceni ze stołka przy odpowiednio dużym sprzeciwie parlamentu), prawo decydowania o dyplomacji, nieograniczone prawo veta. Więc wynikałoby, iż Nowa Etiopia to tak naprawdę po prostu autorytaryzm; jednak przez strukturę społeczną, działalność Kościoła i prawo bardzo często umowne tak po prostu nie jest. Parlament składa się z dwóch izb:
Zgromadzenie Reprezentantów, którego przedstawiciele są wybrani w demokratycznych wyborach w danej prowincji. Każda prowincja niezależnie od swojej populacji posiada 2 reprezentantów, co mają za zadanie godnie reprezentować swe prowincje i dbać o interes państwa i lokalny, a jak zawiodą, to mogą zostać odwołani przez własnych wyborców. Jest to izba niższa i tak naprawdę posiada względnie niewiele władzy i służy głównie jako organ doradczy, chociaż gdy naprawdę stwierdzą, że coś z kierunkiem obranym w państwie nie tak, mogą złożyć veto 2/3 głosów.
Izba Ludowa jako izba wyższa składa się z reprezentantów ciał społecznych i podobnych im grup, takie jak związki zawodowe, zrzeszenia specjalistów, towarzystwa samopomocowe, kółka rolnicze, kler etc. Izba dzięki większym uprawnieniom (wdrażanie ustaw zwykłą większością np.) cieszy się szerokim poparciem społecznym, a jej członkowie są uważani za ludzi broniących interesów szarego człowieka, a w dodatku wspiera ją silnie Kościół Ortodoksyjny, który wspiera go jako przeciwwagę dla potencjalnego despotyzmu.
Sukcesja władzy jest prosta; gdyby Wicekról zasnął w Panu, następny (zapewne jego potomek) zostaje wybrany na to miejsce przez Króla Królów w Metropolii.
Inne, cechy specyficzne
W Etiopii odżył język gyyz, język liturgiczny Etiopskiego Kościoła Ortodoksyjnego. Dwór Cesarski na podstawie ostrych konfliktów etnicznych w republice poprzedzającej odrodzenie Cesarstwa i samych doświadczeń z tymczasowego utracenia władzy w XX wieku, doszedł do wniosku, że aby zjednoczyć rozbite społeczeństwo, należy wyrwać kąkol wśród pszenicy. Przykładem izraelskim z hebrajskim, tak naprawdę wskrzeszono gyyz jako język literacki, komunikacji między ludami oraz jako język administracji kończąc w ten sposób wojenkę o prymat językowy trzecią drogą, która nie uraziła niczyjej dumy.
Wicekrólestwo jako niejako odbicie Etiopii z Ziemi realizuje zasady harmonii narodowej; mniejszości, które się nawróciły albo różnice ludy zamieszkujące Etiopię mają w pełni prawo do nauczania się własnego języka, przekazywania własnych obyczajów, kultury, a także stanowienia lokalnego prawa w samorządach; filetyzm jest jednak zabroniony, a partie nacjonalistyczne lub inne ruchy separatystyczne są zabronione i zwalczane; nie ma Żyda ani Greka, wszyscy jesteśmy jedno w Jezusie Chrystusie. Jak już o tym mowa...
Etiopskie prawosławie to religia panująca w Nowej Etiopii. Do kolonii zostają wpuszczeni tylko wierni Etiopskiego Kościoła Ortodoksyjnego (wyjątek tutaj stanowią katechumeni, czyli osoba wyrażająca chęć przyjęcia prawdziwej wiary) albo innych kościołów będących z nim w komunii i to tylko oni są obywatelami państwa. Ortodoksja jest jednym z najważniejszych filarów życia społecznego i politycznego kraju. Jak nie trudno się domyślić, Nowa Etiopia jak sama macierz w sprawach obyczajowych jest skrajnie konserwatywna, a także odrzuca takie bzdury jak rasistowskie bajki o „przeludnieniu”, uważając, za prawdziwy problem to dystrybucja dóbr.
Poprzez wpływ Kościoła na życie społeczne i legislację, ogromną rolę w społeczeństwie odgrywa ochrona środowiska oraz zrównoważony rozwój. Dzięki lasom wokół Kościołów w macierzy wiele różnych gatunków przetrwało stulecia (jak nie tysiąclecia) i to właśnie Kościół stanął i dalej stoi na czele ochrony środowiska. Natura i środowisko jako stworzenie Boga oddane pod opiekę ludzi musi być szanowane oraz pielęgnowane i promuje się styl życia w symbiozie. Jaki to opiekun niszczy to, co mu przekazano w troskę?
Nowa Etiopia działa zgodnie z zasadą pomocniczości, a przez to miasta albo wsie mają bardzo duży zakres swobód. Paradoksem z pewnością jest jednak to, że o ile w sprawach regionalnych zakres demokratyzacji jest dosyć szeroki, im dalej w szczeblach władzy, tym ta staje się mniej demokratyczna, a ostatecznie autokratyczna w osobie Wicekróla.