Osmanlı Gazete

[el roberto]

WIEŚCI Z KRAJU I ZE ŚWIATA

W pierwszych dniach nowego roku Heroldowie Sułtana Abdula obwieścili obywatelom Porty wprowadzenie w życie dekretu uznającego Morze Marmara za integralną część naszego państwa. Oznacza to początek walki o Dominium Pontus Euxinus: zadaniem dziejowym narodu i przeznaczeniem Turków jest panowanie nad Morzem Czarnym. Pierwszym krokiem do tego celu było uzyskanie pełnej kontroli nad cieśninami czarnomorskimi, jednak kontrola handlu na tych wodach jest dość ograniczona: floty cywilne państw nie znajdujących się z nami w stanie wojny nadal mogą swobodnie żeglować przez Morze Marmara. Zrealizowało się za to marzenie Padyszacha, który zawsze twierdził, iż "prędzej wpuści giaura do swojego Haremu, niż pozwoli obcym okrętom wojennym pływać po Morzu Marmara". Bezpieczeństwa naszych cieśnin bronią potężne twierdze, a w jednej z nich, czyli Eceabat powstał właśnie ośrodek szkoleniowy "Nowego Wojska".

Ottomańskie "Mare Nostrum"

"Taka będzie Porta, jakie jej młodzieży chowanie" - te słowa wypowiedział pierwszy Komendant powołanej w tym roku formacji Yeni Ceri, obejmując nowe stanowisko. Ten dzielny wojownik, urodzony w Rumelii (jak Turcy zwą europejską część Porty) jako Ahmed Nasuh, od najmłodszych lat przejawiał talent wojskowy, więc bez problemu dostał się do Medresu IV stopnia w Ankarze, gdzie poznał Abdula Osmana - przyszłego Padyszacha. Młodzi mężczyźni szybko się zaprzyjaźnili i często grali w Matraka: grę symulującą prawdziwą walkę, gdzie zamiast prawdziwych mieczy i tarczy używano pałek z drewna okrytych skórą. Świadkiem jednej z takich walk był ówczesny Sułtan Selim, który zmuszony był patrzeć jak jego syn i następca tronu musiał uznać wyższość swego przyjaciela. Podobno już wtedy Padyszach zrozumiał, że Sehzade nigdy nie będzie wielkim wojownikiem, ale to nie przeszkadzało, by został mądrym i sprawiedliwym władcą. Sułtan Selim był pod wrażaniem zdolności bojowych młodego Nasuha i nadał mu nowe imię, którym posługuje się od dziś: Matrakcy. Jego kariera przyśpieszyła, gdy jego przyjaciel Abdul zasiadł na tronie: Nasuh zyskał tytuł Paszy i przejął dowództwo nad I. Ordu, która brała udział w Wojnie Rohirrimskiej. Teraz Matrakcy oprócz dowodzenia garnizonem twierdzy Eceabat ma zająć się szkoleniem młodzieży do służby w "Nowym Wojsku" Ottomańskim.

Matrakcy Nasuh Pasza - Komendant formacji Yeni Ceri

W ostatnich latach Europę ogarnęła fascynacja transportem kolejowym. Eksperymenty z pociągami prowadzone były (z różnym powodzeniem) na przykład w Lidze Fenniańskiej, która niedawno stała się Królestwem. Mimo odległości między naszymi państwami i faktem, iż Fennia udzieliła azylu naszym wrogom z dawnego Królestwa Rohirrimów, Sułtan Abdul z satysfakcją przyjął wieści o nowym monarsze europejskim, znanym jako Fyrr Mann-Uel Pierwszy. Kolejnym państwem inwestującym w połączenia kolejowe jest Federacja Antyfaszystowska, gdzie zakończona została budowa kolei, którą finansował niejaki Felsenkerl oraz Wruce Bayne z Kartaginy, przy wsparciu Funduszu Emerytalnego Najemników zasilanego głównie przez żołd Chłopaków Jungera, więc można powiedzieć, że i Porta dorzuciła swoje trzy Liry do tego przedsięwzięcia. Z naszej perspektywy najważniejszym inwestorem kolejowym jest jednak Królestwo Qin i to z nimi planujemy budowę wielkiego traktu gospodarczego z Sai do Ankary. Wysoka Porta jako państwo nowoczesne nie mogła zostać w tyle za europejskimi innowacjami i śmiało wkroczyła w erę rozwoju kolei! 

Tory kolejowe - coraz częstszy widok na ziemiach ottomańskich

Wspomniane wcześniej Federacja Antyfaszystowska oraz Królestwo Qin rozpoczęły w zeszłym roku działania wojenne przeciwko Cesarstwu Zurychańskiemu. Szczególnie pamiętnym wydarzeniem tego roku wojny jest osławiona szarża niemieckiej kawalerii na okopane pozycje Sborzan pod St. Gallen. Z jednej strony był to przykład bezpretensjonalnej odwagi giaurów, ale z drugiej dowód głupoty. "Szarżować to trzeba umić" - miał powiedzieć Sehzade Mehmet po otrzymaniu wieści z pola bitwy. Nikogo w Porcie nie zdziwiły wieści, że jedyne znaczące postępy w tym roku Wojny Zurychańskiej poczynili wojownicy Qin - Azjaci po raz kolejny pokazali swoją wyższość nad Europejczykami. Ciekawym wątkiem konfliktu sborzańskiego był także tak zwany "Traktat Dwóch Cesarzy". Trudno krytykować Františka Josefa I Šrúdera za to, że w obliczu wojny z dwoma innymi wrogami, postanowił oddać Grenoble trzeciemu sąsiadowi, jednak swoją postawą SZE udowodniło, że jest "Sępem Europy". Porównanie to jest tym bardziej właściwe, gdyż władze SZE ujawniły także swój ptasi móżdżek nie potrafiąc we właściwym czasie nawet anektować ziem, które przysługiwały im zgodnie z literą traktatu zawartego ze Sborem. Karl Marx-Zandberg nie został uznany za prawowitego monarchę przez Dywan Wysokiej Porty, a jego poddani zasługują na prawdziwego Władcę, którego zamierzamy im zapewnić!

Szarża Schenkera na pozycje Sborzan pod St. Gallen