Ustrój:
Yavanarajya, zwane potocznie Neobaktrią, jest monarchią feudalną. Na czele państwa stoi monarcha z dynastii Soterów, wywodzącej się z rodu kalaskich zdobywców którzy po apokalipsie zdołali uchronić odcięte od świata wioski przed zagładą, a następnie objąć "ochroną" okolice, tworząc zręby nowego państwa. Od tamtej pory władza przechodzi z ojca na najstarszego syna.
Król posiada pełną władzę ustawodawczą, wykonawczą oraz sądowniczą. Samodzielne rządzenie jest jednak dość niewdzięcznym zadaniem, więc w przemyślnym planowaniu kolejnych działań wspiera go rada królewska, do której osobiście powołuje przedstawicieli. Działania władzy wykonawczej wspiera chiliarcha, którego głównym zadaniem jest zarządzanie administracją królestwa oraz wcielanie w życie królewskich dekretów. Jego dodatkowym obowiązkiem jest konieczność działania jako regent w razie gdyby król (w wypadku niepełnoletności/ciężkiej choroby etc.) nie był w stanie sprawować samodzielnie rządów. Wreszcie, liczni sędziowie królewscy zarządzają wyroki w imieniu swojego suwerena.
Silną pozycję w kraju sprawuje arystokracja, która, w zamian za posłuszeństwo królowi oraz przyjęcie neo-hellenistycznej ideologii, posiada pewne przywileje, takie jak np. zaszczyt wychowania dzieci razem z książętami (co zarówno zapewnia królestwu zakładników, umożliwia edukację młodzieży w duchu neohellenistycznym oraz zapewnia książętom oparcie w towarzyszach z dzieciństwa), możliwość zostawania satrapami czy sędziami królewskimi etc. Wierne rody mogą liczyć na nadania ziemskie, zaszczyty i stanowiska. Stanowiło to ważny element pacyfikujący przyłączane do kraju tereny - lokalne elity, w zamian za brak oporu, szybko odkrywały że wierna służba potrafi być całkiem bezpieczna i dochodowa. Monarchia stara się zapobiec skupieniu zbyt dużych ziem w rękach pojedynczych rodzin. Co więcej, większe miasta rzadko kiedy trafiają do arystokracji jako lenna - groziłoby to ich zbytnim wzmocnieniem. Dlatego miasta z reguły podlegają samemu królowi i jego przedstawicielom. W ramach nagrody miasta mogą otrzymać "wolność", to jest rozwiniętą autonomię wewnętrzną - lokalne struktury demokratyczne, większą kontrolę nad wydatkami oraz możliwość ogłaszania własnych praw, o ile nie będą sprzeczne z prawami królestwa. Unikalną cechą feudalnego ustroju Neobaktrii są satrapowie - powoływani przez króla urzędnicy, którzy pełnią rolę pośrednią między prowincjami a królem lub chiliarchą. Nie posiadają żadnej władzy ustawodawczej, ale mają uprawnienia sędziów królewskich oraz są odpowiedzialni za wykonywanie królewskich poleceń na poddanych sobie terenach.
Najważniejszym elementem mającym temperować dążenia arystokracji jest monopol państwa na posiadanie sił zbrojnych. Świeżo przyłączane tereny są drobiazgowo pozbawiane lokalnych sił samoobrony, prywatnych oddziałów arystokracji etc. Innym elementem mającym wzmacniać władzę centralną jest monopol na emisję pieniądza.
Wysoki stopień decentralizacji kraju przekłada się na dużą liczbę lokalnych języków używanych w administracji, choć prawo nakazuje, by wszystkie akty prawne, umowy etc. posiadały odpis w neogreckim.
Państwo chroni podstawowe prawa obywateli - w tym prawo do swobodnego wyznawania kultu. Istnienie na pograniczu kilku światów - hinduskiego oraz islamskiego - połączone z neohellenistyczną ideologią państwa i z bardzo aktywnym promowaniem filozofów sprawiło, że religia potrafi być dość płynna. Zawsze można znaleźć kolejną synkretyczną sektę, albo wpaść na świątynię w której Budda jest przedstawiony w towarzystwie bóstw greckich etc. tak długo jak dana sekta nie łamie prawa i dba o modlenie się za monarchę co pewien czas, jest tolerowana. Gdy osiągnie wystarczający rozmiar, może zostać uznana za jedną z religii ogólnopaństwowych i dzięki temu uzyskać pewne wpływy (zwolnienia z podatków, osobowość prawną, nadania ziemskie etc.) Różnice religijne sięgają nawet samej rodziny panującej - wśród młodych książąt jeden jest hinduistą, drugi hellenistycznym buddystą, a trzeci jest zafascynowany dziwnym miksem islamu i buddyzmu, podlanego platońskim sosem.
Yavanarajya, zwane potocznie Neobaktrią, jest monarchią feudalną. Na czele państwa stoi monarcha z dynastii Soterów, wywodzącej się z rodu kalaskich zdobywców którzy po apokalipsie zdołali uchronić odcięte od świata wioski przed zagładą, a następnie objąć "ochroną" okolice, tworząc zręby nowego państwa. Od tamtej pory władza przechodzi z ojca na najstarszego syna.
Król posiada pełną władzę ustawodawczą, wykonawczą oraz sądowniczą. Samodzielne rządzenie jest jednak dość niewdzięcznym zadaniem, więc w przemyślnym planowaniu kolejnych działań wspiera go rada królewska, do której osobiście powołuje przedstawicieli. Działania władzy wykonawczej wspiera chiliarcha, którego głównym zadaniem jest zarządzanie administracją królestwa oraz wcielanie w życie królewskich dekretów. Jego dodatkowym obowiązkiem jest konieczność działania jako regent w razie gdyby król (w wypadku niepełnoletności/ciężkiej choroby etc.) nie był w stanie sprawować samodzielnie rządów. Wreszcie, liczni sędziowie królewscy zarządzają wyroki w imieniu swojego suwerena.
Silną pozycję w kraju sprawuje arystokracja, która, w zamian za posłuszeństwo królowi oraz przyjęcie neo-hellenistycznej ideologii, posiada pewne przywileje, takie jak np. zaszczyt wychowania dzieci razem z książętami (co zarówno zapewnia królestwu zakładników, umożliwia edukację młodzieży w duchu neohellenistycznym oraz zapewnia książętom oparcie w towarzyszach z dzieciństwa), możliwość zostawania satrapami czy sędziami królewskimi etc. Wierne rody mogą liczyć na nadania ziemskie, zaszczyty i stanowiska. Stanowiło to ważny element pacyfikujący przyłączane do kraju tereny - lokalne elity, w zamian za brak oporu, szybko odkrywały że wierna służba potrafi być całkiem bezpieczna i dochodowa. Monarchia stara się zapobiec skupieniu zbyt dużych ziem w rękach pojedynczych rodzin. Co więcej, większe miasta rzadko kiedy trafiają do arystokracji jako lenna - groziłoby to ich zbytnim wzmocnieniem. Dlatego miasta z reguły podlegają samemu królowi i jego przedstawicielom. W ramach nagrody miasta mogą otrzymać "wolność", to jest rozwiniętą autonomię wewnętrzną - lokalne struktury demokratyczne, większą kontrolę nad wydatkami oraz możliwość ogłaszania własnych praw, o ile nie będą sprzeczne z prawami królestwa. Unikalną cechą feudalnego ustroju Neobaktrii są satrapowie - powoływani przez króla urzędnicy, którzy pełnią rolę pośrednią między prowincjami a królem lub chiliarchą. Nie posiadają żadnej władzy ustawodawczej, ale mają uprawnienia sędziów królewskich oraz są odpowiedzialni za wykonywanie królewskich poleceń na poddanych sobie terenach.
Najważniejszym elementem mającym temperować dążenia arystokracji jest monopol państwa na posiadanie sił zbrojnych. Świeżo przyłączane tereny są drobiazgowo pozbawiane lokalnych sił samoobrony, prywatnych oddziałów arystokracji etc. Innym elementem mającym wzmacniać władzę centralną jest monopol na emisję pieniądza.
Wysoki stopień decentralizacji kraju przekłada się na dużą liczbę lokalnych języków używanych w administracji, choć prawo nakazuje, by wszystkie akty prawne, umowy etc. posiadały odpis w neogreckim.
Państwo chroni podstawowe prawa obywateli - w tym prawo do swobodnego wyznawania kultu. Istnienie na pograniczu kilku światów - hinduskiego oraz islamskiego - połączone z neohellenistyczną ideologią państwa i z bardzo aktywnym promowaniem filozofów sprawiło, że religia potrafi być dość płynna. Zawsze można znaleźć kolejną synkretyczną sektę, albo wpaść na świątynię w której Budda jest przedstawiony w towarzystwie bóstw greckich etc. tak długo jak dana sekta nie łamie prawa i dba o modlenie się za monarchę co pewien czas, jest tolerowana. Gdy osiągnie wystarczający rozmiar, może zostać uznana za jedną z religii ogólnopaństwowych i dzięki temu uzyskać pewne wpływy (zwolnienia z podatków, osobowość prawną, nadania ziemskie etc.) Różnice religijne sięgają nawet samej rodziny panującej - wśród młodych książąt jeden jest hinduistą, drugi hellenistycznym buddystą, a trzeci jest zafascynowany dziwnym miksem islamu i buddyzmu, podlanego platońskim sosem.